Fly4free.pl

Nie chcę być niesprawiedliwa wobec tego kraju. W Czarnogórze nie spędziliśmy nawet całej doby i to bardzo nie w porządku, żeby wyrabiać sobie zdanie po pobycie tylko w jednym miejscu. Z resztą - podczas drogi do granicy, co rusz były piękne miejsca. Niestety, mieliśmy naprawdę mało czasu i Czarnogóra musi trochę poczekać na tanie bilety lotnicze, żebyśmy mogli ją w pełni docenić (razem z bałkańskimi stolicami. Nie wiem, skąd na to wezmę czas :D. Po prostu, umówmy się tak, że w ogóle nie będziecie zwracać uwagi na moją, może niezbyt przychylną w swojej wymowie, wypowiedź. Dobrze? :)


I już Bośnia i Herzegowina.

C.D.N.Bośnia i Herzegowina. Tu poczuliśmy się ponownie trochę pewniej. Przecież o tym kraju wiedzieliśmy "wszystko" - znowu wróciliśmy pod opiekuńcze skrzydła przewodnika :)



Przez granicę przejechaliśmy bez najmniejszych problemów. Szybki postój na kawie - 3 marki (euro to 2 marki) i ruszamy dalej. W sieci bardzo często można znaleźć ostrzeżenia, żeby w Bośni i Herzegowinie nie zjeżdżać z głównych dróg, nie schodzić z oznaczonych szlaków. Podobno całkiem często można się jeszcze natknąć na pozostałości po ostatnich działaniach wojennych - miny i niewypały (szczerze mówiąc trochę zmroził mnie fakt, że, wg. danych szacunkowych, nie odkryto jeszcze ich kilkaset tysięcy :/ Podobno też, bardzo częstym widokiem są tabliczki ostrzegawcze. My nie widzieliśmy ani jednej - nie wiem, czy to dobrze, czy źle.


Ostrzeżenia ostrzeżeniami, ale ten skrót bardzo kusił :) Poza tym, właściwie można go nazwać "wytyczonym szlakiem" :) Ale bardzo się pilnowaliśmy ("co robisz? Co robisz?!!!!!Jedź prosto!!!" - ja. Głucha cisza, przerywana czasem znaczącym westchnieniem - Marcin), żeby przypadkiem nie zjechać ani milimetr poza wydeptany trakt :D (swoją drogą, ma cierpliwość chłopak :D


Niestety, Bośni nie ominęły też pożary lasów, wywołane temperaturą. Przez całkiem spory kawałek drogi jechaliśmy w dymie i powiem Wam, że nie jest to przyjemne uczucie - jedziesz, widząc i właściwie czując ogień. W pewnym momencie byłam przekonana, że będziemy musieli zawrócić, jednak, ponieważ inne auta wjeżdżały prosto pomiędzy, no "ściany ognia" to nie były, ale mocno tlące i dymiące się połacie drzew, zrobiliśmy tak i my. Nieprzyjemne, niemiłe doznanie.

Pierwszym przystankiem miało być Medjugorie. Trochę zepsuł nam humor odczytany w przewodniku opis : "wioska z sanktuarium powoli przekształca się w ośrodek turystyczny". Tym razem przewodnik tez się mylił :D Zupełnie nietrafione okazało się określenie "powoli" :D :D


Do Medjugorie bardzo łatwo trafić. Wystarczy od pewnego momentu jechać za autokarami turystycznymi:/ Tylko trochę długo się tam trafia, niestety :/ :D


Kościół św. Jakuba - centrum Medjugorie. Pielgrzymi i turyści z całego świata. Można tam było usłyszeć chyba wszystkie języki.


Nie zabrakło i naszego akcentu :)


Upał straszliwy. Każdy szukał chociaż skrawka cienia. Największą popularnością cieszyła się droga krzyżowa :/

Trochę czasu zajęło nam odnalezienie wzgórza objawień. Wg. przewodnika idzie się do niego wąską ścieżką wzdłuż której poustawiane są małe krzyże i polowe ołtarzyki. I to nas trochę zmyliło :/ Niestety, teraz wzdłuż ścieżki ustawione są stragany z pamiątkami, jedzeniem i właściwie wszystkim, co podpowie wyobraźnia.


Wzgórze objawień. Dużo spokojniej i o wieeeele mniej ludzi, niż w centrum.

Cóż mogę powiedzieć? Chyba faktycznie to teraz olbrzymi ośrodek turystyczny, no i ogromny biznes. Trochę mnie zaskoczyło, gdy na tablicy informacyjnej pod kościołem wielkimi literami było zaznaczone miejsce sklepu z dewocjonaliami :/ Tzn. było ich tam mnóstwo, ale ten widocznie był wyjątkowy :) I faktycznie był wyjątkowy :D Począwszy od rozpylonego w nim zapachu róż (przypominam - podobno objawieniom często towarzyszy różany zapach), poprzez asortyment. Każdy mógł znaleźć coś dla siebie lub dla swoich bliskich :D Masz standardowych rodziców - proszę bardzo : różańce, książeczki, obrazki, figurki (uwzględniono też zasobność portfela, Jeśli nie stać cię na drogą, to przejrzyj wybór malutkich, dużo tańszych) - bardzo ładne z resztą. Córka trochę zbuntowana? To może pierścionek albo bransoletka z Matką Boską? A może spodoba się jej tatuaż samoprzylepny z Matką Boską? Naklejka na rower? Mamy wszystko. Mąż wieczorem lubi się napić? - proszę bardzo, oto gustowna piersióweczka. Z Matką Boską oczywiście. A jak zostało ci bardzo mało pieniędzy i nie masz pomysłu na prezenty dla sąsiadów, to takie śliczny drobiazg na pewno będzie na miejscu :

Bo przecież z Medjugorie nikt nie może wyjechać z pustymi rękami:/ Smutne i straszne.


To nie jest to, o czym myślicie. I o czym myślałam ja, gdy przebierając nogami dobiegłam z naiwną radością, że wreszcie znalazłam łazienkę :/ :D To konfesjonały. W każdym można wyspowiadać się w innym języku, a na wielkim wyświetlaczu migoczą "numerki" kolejki.


Jedziemy dalej. Nocleg zaplanowaliśmy w Mostarze. Na booking.com udało nam się znaleźć pokój w akademiku dosyć blisko centrum (15 euro za pokój).


Piąte co do wielkości miasto w kraju, most w Mostarze jest chyba wizytówką Bośni i Herzegowiny, ale ulice cały czas przypominają o tragicznej przeszłości.


Zostawiliśmy tylko rzeczy w pokoju i pędem ruszyliśmy w stronę Starego Miasta, bo podobno najpiękniej wygląda właśnie wieczorem.


To prawda. Mostar nocą ma niesamowity klimat. Pomimo tłumu turystów, ma w sobie jakąś pierwotną magię. Malutkie uliczki, kamienny bruk oświetlony światłem sodowym, sklepiki - to wszystko razem wygląda, jakby człowiek przeniósł się na plan filmowy.





Można chodzić uliczkami i po prostu napawać się atmosferą. Z zaułków dobiegają fragmenty koncertów na żywo, ślizgasz się trochę na kamieniach i wdychasz specyficzny zapach powietrza...Czysta magia.



W sklepikach można kupić bardzo specyficzne pamiątki - długopisy zrobione z łusek po nabojach (małe - 4 marki, większe - 5). No i chyba nie byłabym sobą, gdybym nie mogła Was poinformować o cenach mojego ulubionego napoju :D Duże - 3,5 marek :D


I najbardziej znany most...

W dzień Mostar trochę traci swoją magię. Dalej jest pięknym miastem z tragiczną historią, ale jednak podziwianie go w nocy nie ma sobie równych. W dzień robi się dużo bardziej "turystycznie". Widać to zwłaszcza podczas szukania parkingu w centrum :/ po około pół godziny jeżdżenia tam i z powrotem, jakiś litościwy pan stojący na ulicy zaczął nas kierować na parking. Prywatny, jak się później okazało. Ale trochę przesadził (nawet według mnie, co jest dobitnym dowodem na przegięcie :D, gdy po zaparkowaniu przedstawił cenę. 10 euro :/ :D (myślę, że gdyby zszedł o połowę, to więcej osób by mu zostało, bo tak, to co drugi samochód wyjeżdżał zaraz z tego miejsca :D W końcu zaparkowaliśmy na osiedlu mieszkalnym. Nielegalnie i za darmo :)


To, niestety, bardzo częsty widok.



Nie no, w dzień dalej jest BARDZO pięknym miastem :)




Latem miejscowi zarabiają pieniądze skacząc z mostu bez zabezpieczenia. Nie jest to ani łatwy, ani bezpieczny sport. Na skok decydują się dopiero po zebraniu odpowiedniej kwoty od turystów. Niestety, zjawiliśmy się za późno i zdążyliśmy uwiecznić tylko radość po skoku.


Będąc w Mostarze warto trochę zboczyć z utartego szlaku głównych ulic Starego Miasta. Mostar kryje mnóstwo niespodzianek i pięknych miejsc w zaułkach i na poboczach.


Niesamowity kontrast. Piękna stara część Mostaru i bloki poznaczone śladami po kulach...

Niestety, trzeba było jechać dalej. Coraz mniej czasu, a tyle jeszcze do zobaczenia. Ruszyliśmy więc w stronę Blagaj, miasteczka, w którym znajduje się klasztor derwiszów.


C.D.N.Od momentu w którym zobaczyliśmy jego zdjęcie w przewodniku, koniecznie chcieliśmy zobaczyć klasztor derwiszów. Blagaj znajduje się tylko 7 km od Mostaru, więc żal było nie skorzystać.
I tu po raz kolejny moje oczekiwania rozminęły się z rzeczywistością (ale to raczej wina wygórowanych, nierealnych oczekiwań i bujnej wyobraźni. Rzeczywistość spisała się, no, tak, jak na nią przystało :D
Oczekiwałam miejsca mistycznego, pustego i cichego, w którym co jakiś czas będzie przemykał tajemniczy derwisz :/ (no wiem, afektowane trochę. Muszę zmienić literaturę :D (choć z drugiej strony, zdjęcie w przewodniku trochę to sugerowało. Autorzy złośliwie usunęli z kadru wszystkich turystów :D A otrzymałam doskonale zorganizowany ośrodek turystyczny. Parking (2 marki od osoby), krótki spacer przez alejkę handlową (pamiątki wszelkiego rodzaju...) i już jesteśmy.



Trzeba jednak przyznać, że miejsce przepiękne. Nic więc dziwnego, że cieszy się olbrzymim powodzeniem turystów. Klasztor stoi bezpośrednio pod górą, z której wypływa rzeka Buna. Woda jest tak czysta, że nie wolno w niej nawet moczyć rąk (tak przynajmniej nam powiedziano w informacji).



Wstęp do klasztoru - 2 marki od osoby. Obowiązuje stosowny strój - długa spódnica i zasłonięte włosy u kobiet. Przed wejściem czekają miłe panie, które wypożyczają zwiedzającym stroje i pomagają je odpowiednio zawiązać. Jeszcze tylko szybkie przejście przez sklepik (oczywiście z pamiątkami) i można zwiedzać.


Trochę surowe wnętrze robi wrażenie. Budynek służył zarówno celom mieszkalnym, jak i modlitewnym, a na piętrze znajdują się dwa muzułmańskie grobowce.


Po drugiej stronie rzeki można skorzystać z innej atrakcji. Wzdłuż widocznej liny, na pontonie wpływa się do wnętrza góry. Niestety, nie wiem, jaki jest koszt takiej zabawy, bo zrezygnowaliśmy z tego bardzo prędko (podejrzeliśmy, że lina i wycieczka kończy się zaraz za skrajem jaskini :D


Ale trochę zachęcająco wygląda. Jednak, skoro to wycieczka "Do źródła Buny", to to źródło chyba wypływa zaraz, bo cała atrakcja trwa 5 min :D


Po zastanowieniu się stwierdzam możliwość, że autorzy zdjęcia, które nas tak zainspirowało, niekoniecznie musieli usuwać turystów w jakimś programie do obróbki. Tu też za bardzo nie widać, że "były ich tysiące" :D


A to grota, która znajduje się bezpośrednio nad klasztorem (można sprawdzić na wcześniejszym zdjęciu). Bardzo nas zaciekawiła. Zwłaszcza schodki wykute w miejscu, gdzie kończy się drabina. Do tej pory się zastanawiam, jakie może być jej przeznaczenie.

Czas niestety goni jak szalony, więc jedziemy dalej. Teraz będzie odcinek pt. "Drogi w Bośni i Herzegowinie" - czuję się zobowiązana, żeby ta relacja miała choć trochę praktycznego przełożenia dla kolejnych podróżujących. Niestety, jestem totalnym laikiem samochodowym, a Marcin jakoś się nie kwapi, żeby napisać parę spostrzeżeń (choć cały czas go męczę, przysięgam :D, więc mogę to zrobić na razie tylko w taki sposób :D

Uwaga. Porady praktyczne. Drogi w Bośni i Herzegowinie są takie :



Takie też są :D





Podsumowując - dużo zakrętów, dużo skał, często zabezpieczonych ochronnymi siatkami, tunele i przepiękne widoki :D A tak na poważnie - na głównych drogach podłoże jest bardzo dobre, sami widzicie.


Dużo nowych dróg biegnie wzdłuż starych. Niesamowite wrażenie robią nieużywane już tunele "poziom wyżej".


Widoki naprawdę są niesamowite. Praktycznie całą drogę spędziłam z nosem przy szybie. I opłaciło się! Ku mojej olbrzymiej radości, na zboczu góry wypatrzyłam kozicę! Szybka akcja - zwalniamy auto, rzucam się po aparat i oto jest! Pamiątka na całe życie! :D


Nie muszę chyba nadmieniać, że humor mi się zdecydowanie pogorszył? :/ :D

Jechaliśmy w stronę Sarajewa. Jednak było jeszcze dosyć wcześnie, a my cały czas cierpieliśmy na niedosyt "przygód" i "małoturystycznych" atrakcji. Przewodnik poinformował nas o wiosce Lukomir ("1500 m n.p.m., najbardziej odosobniona wioska w kraju, opasana nietkniętą przyrodą, która dzięki trudnemu dostępowi zachowała swój oryginalny wygląd"). Tak, poczuliśmy, że to jest to. Dodatkowo cyt. "kobiety wciąż noszą tu ręcznie dziane kostiumy", a w zupełną euforię wprawił nas fakt cyt. "wycieczka na własną rękę może być wyzwaniem" i "drogi nie są w najlepszym stanie" :D (obawiam się, że my poważnie mamy nie po kolei w głowach :D.

Ustaliliśmy, że przynajmniej spróbujemy dojechać. Jak coś, to się wrócimy - czasu mieliśmy pod dostatkiem, a znając nas, gdybyśmy chociaż nie spróbowali, wieczorem mielibyśmy ogromne wyrzuty sumienia.
Trzeba było więc odbić z głównej drogi na Konjic. Według drogowskazu do Lukomiru było 28 km. Początkowo trasa nie była najgorsza.


Pocieszał nas tez fakt, że widzieliśmy tam parę samochodów, a nawet dłuższą chwilę jechaliśmy za autobusem.


Autobus dojeżdżał mniej więcej do tego miejsca. Tu miał "pętlę" (cudzysłów z wiadomych przyczyn :D ) i zawracał ponownie do głównej drogi.

Nie dziwię się mu, bo potem było jakby trochę gorzej :D




Ale jedziemy. Wprawdzie "asfalt" się skończył (kończy się po ok. 10 km.), natomiast do Lukomiru zostało nam tylko 18 km.

Tu się załamaliśmy. Marcin zatrzymał auto i stwierdził "zastanówmy się chwilę, czy warto dalej jechać". Hmm, doskonale nas znam i wiedziałam co będzie dalej :D Nie chciałam mu jednak przerywać chwili zadumy tekstem "Oj, no po co tracić czas, przecież i tak wiadomo, co zrobimy" :D Po paru minutach okazało się więc, że ta górka jednak nie była taka trudna do pokonania :D




"Nigdy nie mów nigdy". Nas to też jednak dopadło - pierwsza mijanka na "złożonych lusterkach".


No cóż, droga jak droga:/ Tempo mieliśmy zabójcze. Gdybym się tak nie bała schodzić z "wytyczonego szlaku" (miny), to chyba szybciej doszłabym na piechotę :D

I nagle wyjechaliśmy z drzew i wjechaliśmy na szczyt....Raj....