Fly4free.pl

Samotność w hotelu najbardziej dała się odczuć podczas śniadania :/ Rano pani wprowadziła nas do ogromnej sali i usadziła przy ogromnym stole. Gdzie okiem sięgnąć, tam piękne, ozdobne nakrycia. I my we dwójkę. Dziwne, straszne uczucie.



Ponieważ wczorajszy wieczór spędziliśmy bardzo pracowicie (nie, nie było żadnych ekscesów w stylu zjeżdżania po poręczach pustego hotelu itp :D - w sumie teraz tego trochę żałuję, druga taka okazja może się nie trafić :D ) , przeglądając internet, wiedzieliśmy więc, że w Majdanpeku znajduje się kopalnia złota i rudy miedzi. I bardzo chcieliśmy ją zobaczyć.
Pani z hotelu poinformowała nas, że wejście jest bardzo blisko. Owszem, było, tylko że tam powiedziano nam, że kopalni nie można oglądać. I ja może tutaj bym się nawet poddała, ale kolega Marcin widział gdzieś zdjęcia kopalni i uznał, że skoro komuś się udało ją sfotografować, to i my wejdziemy :)
I zaczęliśmy szukać, jako wskazówek używając logiki Marcina - widziane przez niego zdjęcie było robione z góry, więc musimy wjechać gdzieś ponad miasto. Przyznam szczerze - nie było łatwo. Pierwsza droga skończyła się w połowie jakimiś kamiennymi stosami :/ Druga okazała się być pętlą. Trzecia natomiast zupełnie nie wyglądała na taką, która mogłaby nas doprowadzić do kopalni :D


Przynajmniej nadrobiliśmy zdjęcia Majdanpeku widzianego z góry :)



Postanowiliśmy w końcu dać szansę trzeciej drodze i to okazało się strzałem w dziesiątkę, chociaż, jadąc nią, mieliśmy duże chwile zwątpienia:) Ona też skończyła się w połowie, ale za to budką strażnika, z której momentalnie wyszedł uzbrojony pan. Pierwsza rozmowa nie rokowała dobrze - owszem, stąd można kopalnię zobaczyć, ale nie wolno wchodzić, a on jest od tego właśnie, żeby to prawo było przestrzegane. Wróciliśmy więc do auta, żeby się naradzić. Oboje zgodnie stwierdziliśmy, że pan wydaje się bardzo miły i, że ..no...nie możemy tego tak zostawić :D Drugie podejście w wykonaniu Marcina okazało się bardziej obfite w informacje - owszem, był gdzieś tutaj taki most, z którego można było zrobić zdjęcia, jakie widział, ale tego mostu już nie ma. Może go będą naprawiać, może nie - ale w każdym razie nie prędko. Kolejna szybka narada w aucie - pan jest naprawdę przemiły i serdeczny (no ma jedną wadę, ale starałam się na nią nie patrzeć :D mam na myśli broń :D W takim razie podejście numer trzy (starałam się pomagać Marcinowi, prezentując przez szybę auta najbardziej smutny wzrok, na jaki było mnie stać). Tym razem rozmowa trwała ok. 5 min, a po zakończeniu obaj panowie radośnie zaczęli mnie wołać :) Możemy wejść, ale nie wolno nam tego powiedzieć głównemu szefowi :) W podzięce daliśmy panu koszulkę z naszego miasta. Początkowo wzbraniał się przyjąć, ale wytłumaczyliśmy, że to souvenir, nie żadna łapówka (tym bardziej, że tak naprawdę było). Był naprawdę sympatycznym panem :)



Zdjęcia naprawdę nie oddają klimatu i ogromu tego miejsca.








Tu może będzie lepiej widać - po prawej Majdanpek, po lewej kopalnia.







Wrażenie niesamowite...Zostaliśmy tam ok. pół godziny (nie chcieliśmy przysporzyć kłopotu naszemu panu), a spokojnie moglibyśmy tam spędzić pół dnia.











Przepraszam, dziś więcej zdjęć, ale tego nie da się opisać słowami...

C.D.N.Gdy skończyliśmy napawać się widokiem kopalni, wyruszyliśmy w dalszą drogę. Tym razem naszym celem był Nisz (cyt. "jedno z najstarszych miast bałkańskich". Chcieliśmy zobaczyć tam Wieżę Czaszek, stanowisko archeologiczne i niemiecki obóz koncentracyjny).
Jednak nasza podróż została bardzo szybko i z piskiem opon przerwana :)



Okazało się, że pewien jegomość wybrał się w podróż, maszerując drogą wzdłuż białej linii. Nie było to zbyt bezpieczne, więc Marcin postanowił mu pomóc.


Nie wiem, czy żółw był szczęśliwy, gdy zorientował się, że wylądował po przeciwnej stronie ulicy. Ale z drugiej strony - nie sądzę, żeby gdzieś dotarł idąc dalej wzdłuż białej linii :)


Jedziemy dalej, widoki niesamowite.



Nagle na drodze pojawiła się duża ciężarówka. A ponieważ staliśmy się właśnie wiernymi wielbicielami różnych rodzajów kopalni, coś nas tknęło i postanowiliśmy kawałek za nią pojechać.



I...tak! Okazało się, że dojechaliśmy do kolejnej kopalni! :) Tym razem przy mieście Bor.




Wprawdzie pan przy strażnicy również wyglądał na sympatycznego, ale postanowiliśmy już nie nadwyrężać naszego szczęścia i zawróciliśmy auto :)


Nie pomyślałabym nigdy wcześniej, że kopalnie mogą mnie aż tak zafascynować. No ale "nigdy nie mów nigdy" :)




I dalej w drogę.


Przydrożny sprzedawca arbuzów. Taki arbuz - 200 dinarów. A smak...Rewelacja!


A to już Nisz. Nie wiem, jak u Was, ale u mnie określenie "jedno z najstarszych miast" wywołuje zupełnie inny obraz w wyobraźni :/




Chociaż i starsze elementy się znalazły.







Duże, ładne, odnowione miasto. Mnóstwo kawiarenek, restauracyjek, sklepów...Zostawiliśmy auto w bocznej uliczce i wyruszyliśmy na poszukiwanie informacji turystycznej - chcieliśmy poprosić o jakąś mapkę turystyczną, żeby jak najszybciej odwiedzić zaplanowane przez nas miejsca i wyjechać z Niszu. Mapkę, owszem, dostaliśmy. Natomiast okazało się, że jest poniedziałek, a w poniedziałek miejsca, które nas interesują, są nieczynne. Cóż było robić - skoro już tu przyjechaliśmy, to trzeba będzie zostać na noc. Szkoda byłoby wyjeżdżać z Niszu mając w pamięci McDonald'sa i ulice handlowe. Niestety, panowie z biura informacji nie zajmowali się noclegami, więc byliśmy zdani na własne siły. Szybka kawa mrożona w jednej ze ślicznych restauracyjek (185 dinarów) i niezawodny booking.com:) Znaleźliśmy apartament niedaleko centrum w dosyć atrakcyjnej cenie (ale mając w pamięci nasze problemy z apartamentem w Maroku, przezornie go tylko zarezerwowaliśmy, zamiast od razu płacić. Na szczęście:)




Jeszcze tylko szybkie zwiedzanie twierdzy i już możemy jechać odpoczywać :)

Serbowie mają dziwny zwyczaj obchodzenia się z zabytkami. Z zewnątrz - przepięknie zachowane mury XVIII-wiecznej twierdzy. W środku - sklepiki, kawiarnie, park spacerowy, place zabaw itp. Dla leniwych była również kolorowa kolejka, która można objechać cały teren. Bardziej przypominało to kompleks wypoczynkowy.


Twierdza "po godzinach" zamienia się w miejsce spotkań młodzieży.



Upał prawie nie dawał żyć. Wróciliśmy do auta myśląc już tylko o kąpieli, jednak, jak się okazało, nie była nam ona szybko dana :) W aucie niespodzianka - mandat. Za brak biletu parkingowego :/ Owszem, przyznaję - mieliśmy świadomość, że trzeba go kupić, ale zupełnie nie było gdzie. Szukając miejsca do zaparkowania czuliśmy coraz większą irytację, przeciskając się w tłumie aut, zawracając po raz kolejny w tę samą uliczkę, że, gdy w końcu znalazła się możliwość zaparkowania, zrobiliśmy to bez chwili namysłu. I nawet przeczytaliśmy tabliczkę, na której stało jak byk : opłata za parkowanie przez sms. Niezbyt wiedzieliśmy, jak to zrobić. Nie mieliśmy serbskiego numeru i szukaliśmy kogoś, kto pobierałby opłaty i....no dobrze, winni zawsze się tłumaczą :D W każdym razie efekt, to 900 dinarów. Postanowiliśmy pomyśleć o tym po kąpieli i ruszyliśmy do naszego apartamentu.
I ponownie okazało się, że my i apartament to zupełnie niepasujący do siebie zestaw :D Podjechaliśmy na jakieś osiedle, znaleźliśmy numer domu i mieszkania i (deja vu :D w końcu kciuk zaczął mnie boleć od wielokrotnego naciskania dzwonka :/ :D A potem od naciskania wszystkich dzwonków po kolei :/ :D Cicho, pusto, nawet w pobliżu nie było nikogo, żeby się dopytać. Życie, po raz kolejny, daje nam przestrogę - trzymajcie się z dala od apartamentów. A my, jak te osiołki, z uporem maniaka, nic tylko : apartament i apartament. A powinniśmy już wiedzieć, że dla nas to produkt zakazany :D
Na szczęście do naszej klatki podszedł jakiś pan. Jedyna nadzieja, więc spróbowaliśmy się go dopytać. Owszem, jakieś apartamenty tu są, ale pan do końca nie wie. Wymieniamy numer mieszkania, na to pan, lekko zdziwiony, stwierdził, że to jego mieszkanie...Zupełnie załamani pokazaliśmy mu zrzut ekranu z naszą rezerwacją i zdjęciami apartamentu. Pan obejrzał dokładnie i stwierdził, że potwierdza, że to jego mieszkanie :/ :D i że możemy wejść, on nam pokaże i porównamy. O, tu jest jego sypialnia...A tu kuchnia... Jest tylko jeden problem - on tu MIESZKA... :/ :D
Szczerze mówiąc, do tej pory do końca nie rozumiem, o co tam chodziło :/ :D Jedno jest pewne - od tej pory od wszelkich apartamentów na pewno będę trzymać się z daleka, bo robią więcej kłopotu, niż są warte :D Natomiast dziwne dla mnie było to, że gdyby ktoś pokazał mi, że na booking.com są zdjęcia mojego mieszkania z propozycją wynajęcia, to raczej na pewno chciałabym mieć adres tej strony i zrobiłabym jakąś nieziemską awanturę. Pan natomiast do sprawy podszedł bardzo spokojnie - pożegnał się, zabrał siatki z zakupami i po prostu poszedł do SWOJEGO mieszkania. No, ale może tacy właśnie są Serbowie:)
Dalej byliśmy więc bezdomni, za to z mandatem :) Robiło się coraz później, a my - coraz bardziej spoceni :D Kolejną godzinę zajęła nam objazdówka po okolicznych ulicach i poszukiwanie noclegu (w 80% hotelików nikogo nie było, pozostałe 20% było za drogie. W dodatku nie było gdzie zaparkować, poza tym, baliśmy się, żeby nie powiększać naszej kolekcji niezbyt sympatycznych karteczek. Opanowaliśmy więc nową metodę poszukiwań - wyskakiwałam z auta w biegu. Albo na światłach :D
Wreszcie znaleźliśmy - przepiękny hotelik La Belle Epoque, blisko centrum, 25 euro za pokój i z przemiłymi właścicielami :) Tak miłymi, że znaleźli rozwiązanie problemu parkowania (uwierzcie, na tych uliczkach naprawdę nie było gdzie szpilki wcisnąć :/ - usunęli stoliki ze swojej restauracyjki i mieliśmy najlepsze miejsce parkingowe na świecie :)





A to nasz pokoik. Cudowne, przyjazne miejsce:) i olbrzymi prysznic:)

C.D.N.@popcarol, może faktycznie? Zupełnie o tym nie pomyślałam. Co do Albanii, to nie dziwię Ci się. Ja jestem w niej głęboko i namiętnie zakochana:) Niestety, jeszcze parę krajów przed nią:) Poza tym, martwię się trochę, że to będzie baaaardzo długa relacja. Nie dość, że dużo miejsc do opisania, to jeszcze jestem niepoprawną gadułą :/
@yogibabu, super, zazdroszczę! To na pewno będzie udana wyprawa:) też jedziecie autem?

Rano postanowiliśmy zostawić samochód na naszym bezpiecznym parkingu i pieszo udać się do Wieży Czaszek. Obóz koncentracyjny i stanowisko archeologiczne znajdowały się przy drodze wyjazdowej, więc tam chcieliśmy podjechać opuszczając miasto.




Jeszcze szybkie śniadanie w piekarni i można ruszać. Ktoś w innej relacji zapytał autora, dlaczego ciągle jadł burki? Nie mogę się powstrzymać i muszę odpowiedzieć : bo są tanie, piekarnie można znaleźć na każdym kroku, no i są naprawdę przepyszne - z mięsem, serem, szpinakiem...Rewelacja!


2 razy burek z mięsem, cola i jogurt - 294 dinarów.

Około 20 minut drogi na piechotę od naszego hoteliku znajdowała się Wieża Czaszek. Można tam kupić łączony bilet na zwiedzanie trzech miejsc - Wieży Czaszek, stanowiska archeologicznego Medijana i obozu koncentracyjnego "Czerwony Krzyż". Cena takiego biletu - 200 dinarów. Niestety, okazało się, że Medijana jest akurat zamknięta, bo trwa remont (szczerze mówiąc, wyobrażałam sobie jakoś, że to aktywne stanowisko archeologiczne i trudno mi było sobie ten remont wyobrazić :/). Zaproponowano nam w zamian zwiedzenie, uwaga uwaga, muzeum :) (momentalnie stwierdziliśmy, że sobie jednak to odpuścimy:).


Po wygranej bitwie, turecki przywódca kazał obcięte głowy Serbów wypełnić słomą i wysłać do Stambułu, do sułtana. Z czaszek natomiast rozkazał wybudować wieżę - miała to być przestroga dla potencjalnych buntowników. I zbudowano wieżę, w którą zostało wmurowanych 958 czaszek...Do dziś przetrwało ich 58, a ponieważ z upływem lat wieża coraz bardziej niszczała, w XX wieku wybudowano wokół niej kaplicę, która ma pełnić rolę ochronną.


Do środka wchodzi się z przewodnikiem, który opowiada całą historię. Wieża, a właściwie jej fragment, jest niewielka, ale robi straszne wrażenie. Smutno i ciężko rozmyśla się o historii Serbów...Przed kaplicą znajduje się tablica, na której zapisane są słowa francuskiego poety : Niech Serbowie zachowają ten pomnik! Będzie on zawsze uczył ich dzieci o znaczeniu niepodległości, pokazując prawdziwą cenę, którą musieli za to zapłacić ich ojcowie"...

Kolejny przystanek (tym razem już autem) to obóz koncentracyjny "Czerwony Krzyż". Podobno więzionych tu było ponad 30 tysięcy osób - Serbów, Romów i Żydów. Prawie 1/3 z nich zginęła podczas egzekucji, które miały miejsce na pobliskim wzgórzu.










Przepraszam, nie bardzo jestem w stanie przy tych zdjęciach wstawić jakiś komentarz...Bo co napisać? Że miejsce niewielkie i skromne? A jakie miałoby być?...Dla mnie to jedno z takich miejsc, które oglądając zwiedza się bardziej "do wewnątrz" niż "na zewnątrz". Skłania do zadumy i przemyśleń... Jedynym miłym światełkiem jest fakt, że obóz, podczas bardzo spektakularnej ucieczki, opuściło ponad 150 osób. Inna sprawa, że za ich wyczyn krwawo zapłacili pozostali......Ciężkie, trudne czasy.......