Fly4free.pl

Gdy dzień wcześniej zastanawialiśmy się nad naszą dalszą trasą, przeglądając mapy google, zauważyliśmy ogromny, bardzo dziwny obiekt. Zajmował olbrzymi obszar i był całkowicie wyciemniony. W pierwszej chwili zamarliśmy z zachwytu, bo podejrzewaliśmy, że to kolejna kopalnia :D Jednak, po uważniejszym przeanalizowaniu szczegółów, dotarło do nas, że chyba jednak nie... Mimo wszystko zdecydowaliśmy się tam pojechać.
I oto, Panie i Panowie, przedstawiam Wam zdjęcia, które zostały zrobione z ogromnym narażeniem życia, ku chwale Fly4free :D Zdjęcia jak najbardziej szpiegowskie (przejeżdżaliśmy koło wejścia dobrych parę razy, a ja próbowałam fotografować LEŻĄC na tylnym siedzeniu :D



Baza KFOR. To, że tam jest, zupełnie nie jest śmieszne. Śmieszna natomiast była sytuacja i to, że chyba coś z nami nie tak, skoro zawsze nas ciągnie do miejsc, w których "nie wolno".




Zdjęcia na maksymalnym zbliżeniu, bardzo słabej jakości.


Takie znaki drogowe tez mnie nie śmieszą...

Następny przystanek na drodze to cmentarz partyzantów z Armii Wyzwolenia Kosowa (UCK).








Straszne i smutne wrażenie robi ta sama data śmierci na wszystkich nagrobkach...


To był ostatni przystanek przed granicą z Macedonią. Kosowo - miejsce naznaczone wieloma tragediami, wiele dramatów dzieje się do dziś. Miejsce, gdzie Serbowie żyją w enklawach, gdzie pokazanie dinarów może skończyć się bójką, gdzie ludzie nie potrafią żyć ze sobą w zgodzie. Wiem, ostatnie wydarzenia są jeszcze dosyć świeże, ale historia tej niechęci ciągnie się aż setki lat wstecz... A równocześnie miejsce, które bardzo szybko się rozwija i niesamowicie tego rozwoju pragnie...Trudny i ciężki temat.



C.D.N.Przed nami kolejna granica, tym razem Kosowo - Macedonia. W dobry nastrój wprawił nas pan na przejściu granicznym, który po zadaniu standardowego pytania ("Czy jedziecie do Macedonii do pracy?"), rzucił okiem na nasz niemiłosiernie już brudny i wypchany do granic możliwości pojazd (do dodatkowego obciążenia, doszły nam jeszcze przeróżne, namiętnie kupowane na poboczach owoce - w tym momencie już lekko podgniłe - porozrzucane po całym aucie) i dostał ataku śmiechu :) "No tak, turyści" - skwitował życzliwie. Po czym zaczął z zaciekawieniem dopytywać się, co dokładnie chcemy zwiedzić. I tu musieliśmy go trochę oszukać. Wiedząc (dzięki przewodnikowi oczywiście:), że Macedończycy są bardzo dumni ze swojej stolicy, powiedzieliśmy, że oczywiście pierwsze, co chcemy zrobić, to pojechać do Skopje, a potem do kanionu Matka. To spotkało się z dużą aprobatą pytającego i przez kilkanaście minut tłumaczył nam dokładnie, jaka jest najlepsza droga ze Skopje do kanionu. Jednak my nie do końca chcieliśmy jechać do Skopje... :)
Tzn. chcieliśmy, ale w zupełnie innym celu, niż jeździ się zazwyczaj i w zupełnie inne miejsce (powiem wprost - byliśmy już naprawdę zmęczeni wskazaniami naszego przewodnika, wszystkie wymienione w nim atrakcje powoli zaczynały się nam mieszać i ustaliliśmy, że po prostu wykorzystamy fakt, że jesteśmy autem. Mieliśmy zamiar jeździć wszędzie tam, gdzie transportem publicznym trudno się dostać. A duże miasta - zwłaszcza te, do których można się dostać samolotem - czyli głównie stolice, zostawimy sobie na jakieś weekendy. Szkoda nam było sobie je "wytracać" na pobieżne, szybkie zwiedzanie).
A Skopje interesowało nas z powodu jednej swojej dzielnicy - Szutki (Ha! A przewodnik mówił : "Należy zaznaczyć, że absolutnie nie jest to miejsce turystyczne". Czyż to nie wystarczająca rekomendacja? :) ). Byliśmy jej namiętnymi wielbicielami od czasu obejrzenia filmu dokumentalnego pt. "Księga rekordów Szutki". Ba, byliśmy w niej zakochani :) Otóż Szutka, to dzielnica Skopje zamieszkana przez Romów. W tym niewielkim, ubogim osiedlu, marzeniem każdego mieszkańca (wg. autora filmu) jest zostanie najlepszym na świecie w wybranej dziedzinie. Nic więc dziwnego, że koniecznie chcieliśmy ją zobaczyć :)


I oto ona.



Przejeżdżaliśmy przez znane nam z filmu miejsca, rozpoznawaliśmy bazar - centrum życia dzielnicy i w którymś momencie zrobiło się nam po prostu przykro. Uświadomiliśmy sobie, że podglądamy codzienne życie tej małej, bardzo hermetycznej społeczności, jakbyśmy oglądali zwierzęta na safari fotograficznym - jadąc sobie wygodnie, zza zasuniętych szyb auta. Tym bardziej, że budziliśmy tam duże zainteresowanie - jedyny "obcy" samochód od razu rzucał się w oczy i zwyczajnie wstyd nam było się tak przyglądać.



W Szutce nie ma co zwiedzać (w kategorii turystyczno-przewodnikowej), nie mieliśmy więc żadnego pretekstu, żeby wysiąść z auta. Najgorsze było to, że nie mieliśmy jeszcze ani jednego macedońskiego denara, który mógłby nam pozwolić na wejście do malutkiej kawiarni i przyglądanie się mieszkańcom i miejscu z poziomu neutralnego stolika.





Żałuję, że nie przygotowaliśmy się lepiej do odwiedzin tego miejsca. No cóż, mam nadzieję, że ceny biletów lotniczych będą łaskawe i dostaniemy drugą szansę :)



Obraliśmy więc kurs na kanion Matka ( cyt. "przepiękny", "widoki tak fantastyczne, że trzeba to zobaczyć" itp. Trochę nas to zaniepokoiło, ale, no wiem, trzeba być bardziej asertywnym, a jakoś ciągle dawaliśmy "ostatnią szansę" przewodnikowi :D




Trzeba przyznać, że widoki faktycznie były imponujące.





Jednak uważam, że określenie cyt. "miejsce ukryte w ciszy" jest całkowitym kłamstwem :D (edit : później doczytaliśmy bardzo ciekawe zdanie : "jeśli akurat nie ma tłoku, np. wieczorem lub po sezonie" :D no tak, to trochę zmienia optykę :D Nie wiem, mam wrażenie, że tego dnia cała Macedonia (wraz z mieszkańcami państw ościennych) postanowiła przyjechać do kanionu Matka, aby zrelaksować się w zupełnie odmiennym od miejsca pracy otoczeniu (i, jak wynika z tego, każdy z nich pracował w jednoosobowej, hermetycznie wyciszonej kapsule :D


To zdjęcie wcale nie przeczy mojej wcześniejszej wypowiedzi. Na te mostki po prostu nie wolno było wchodzić :D



Na miejscu można przenocować w rzeczywiście przepięknie położonym hotelu Matka. Żeby do niego dojść, trzeba zostawić auto na parkingu przed barierkami (w optymistycznym wariancie znalezienie miejsca do zaparkowania zajmuje ok. pół godziny), a następnie przespacerować się wzdłuż rzeki (droga jest faktycznie malownicza, przyklejona do skał).


Ta cerkiew znajduje się już właściwie na terenie hotelu.


A to widok z hotelowej kawiarni :/ Strasznie szkoda - miejsce przepiękne, ale głośne i ogromnie zatłoczone.




A tu wreszcie udało się nam upolować cykadę w pełnej krasie :)

Po spędzeniu kolejnych 40 minut na próbie wyjechania z tej turystycznej atrakcji, ruszyliśmy w stronę Ochrydy. Robiło się coraz później, więc zdecydowaliśmy się na przejazd autostradą (3 bramki - 1 euro i dwa razy po 0,5 euro). Dzień wcześniej zarezerwowaliśmy przez booking.com nocleg w Konjsko (miejscowość nad jeziorem Ochrydzkim, położona blisko Ochrydy). Ochrydę, owszem, chcieliśmy zobaczyć, ale od spania w niej skutecznie odstraszyło nas m. in. cyt. "ma świetne zaplecze turystyczne" i "jest prawdziwą letnią stolicą Macedonii" :)
Faktycznie, był to dobry wybór, choć dojazd do naszego hostelu przysporzył nam trochę trudności (samo miasteczko położone jest na dosyć dużej górce. Uliczki niebywale strome, wąskie i pozakręcane, manewrowanie samochodem było ogromnie utrudnione. W którymś momencie po prostu zawiesiliśmy się na jakimś małym mostku i jedynym ratunkiem było pójście na piechotę po pomoc do właściciela hotelu. Tzn. ja zostałam podpierać auto, żeby nie spadło :D Właściciel natychmiast przyszedł nam na pomoc i okazało się, że od drugiej strony do hotelu prowadzi piękna, szeroka, asfaltowa droga :/ :D


Zostawiliśmy auto pod hostelem i pognaliśmy nad jezioro obejrzeć zachód słońca.


I na kolację :) Znaleźliśmy cudowną restauracyjkę, z tarasem na jezioro i przepysznymi daniami (1 litr wina - 170 denarów, olbrzymi kawał pieczonego sera - 80, miska oliwek - 50. A 60 denarów to jeden euro:)

C.D.N.Miejsce, w którym spaliśmy, bardzo przypadło nam do gustu. Tak bardzo, że chcieliśmy od razu zamówić kolejny nocleg - niestety, nie było już miejsc.


Hotel Taneski, Konjsko, prowadzony przez przesympatyczną rodzinę. Dwuosobowy pokój - 15 euro.
Kolejnego poranka trzeba było więc ruszyć w dalszą drogę. Oczywiście najpierw musieliśmy pożegnać się z cudowną restauracyjką (pożegnanie było długie i obfite :D m.in. przepyszna zupa rybna - 130 denarów. I, uwaga, uwaga, mieli tam też czarną herbatę! To bardzo rzadkie w krajach bałkańskich. Tutaj pija się kawę, herbatę natomiast, i to głównie owocową, pije się tylko podczas choroby. Dla mnie, osoby uzależnionej od czarnej herbaty, było to dość traumatyczne przeżycie. Na szczęście zabrałam ze sobą z Polski pokaźne opakowanie mojej ulubionej :)


Jedziemy w kierunku Ochrydy.
Na szczęście dojechaliśmy tam dosyć wcześnie, więc szukanie parkingu nie trwało jakoś strasznie długo (4 godziny parkowania - 160 denarów).




Ochryda jest faktycznie przepięknym miejscem. Z pewnością warto je zwiedzić. Natomiast raczej nie chciałabym się tam zatrzymać na dłużej - to zupełnie nie moje klimaty. Jednak dla osób, które wolą spędzać w taki sposób wakacje, pobyt w Ochrydzie z pewnością będzie niezapomniany. Dla nas te cztery godziny to był idealnie wyliczony czas zwiedzania.




Pełne uroku, małe uliczki.


Niestety, upadł nam aparat fotograficzny i od tej pory większość zdjęć zostało wzbogacone o malowniczą kropkę :D Na szczęście okazało się, że jest to model samonaprawiający :D - za jakiś czas znowu nam spadnie i kropka zniknie :D


Ochryda naprawdę jest przepiękna. Ma jednak pewną wadę - wszędzie jest pod górę. A jak na samym końcu masz już wreszcie "z górki", to jesteś tak umęczony, że właściwie tego nie zauważasz :D




Chyba najbardziej znana wizytówka Ochrydy - cerkiew św. Jana Teologa.




Ulokowana jest na wzgórzu (tak, jakby wcześniej było płasko :/ :D ), z którego rozciągają się niesamowite widoki - na miasto i na Jezioro Ochrydzkie.


Miejsce jest rzeczywiście urokliwe. Doceniają to również pary młode - spotkaliśmy chyba z pięć par podczas sesji ślubnych.




Niestety, upał stawał się nie do zniesienia. Każdy szukał chociaż małego fragmentu cienia, żeby na chwilę schować się przed palącym słońcem.


Ceny w Ochrydzie są podobne jak w Polsce. Pizza - 270 denarów, woda mineralna - 50.

Z dużym podekscytowaniem ruszyliśmy dalej. Zbliżaliśmy się do granicy z Albanią i bardzo nas to cieszyło. Z dwóch powodów - Albania była krajem, który najbardziej chcieliśmy odwiedzić, a ponadto to miał być moment, w którym mieliśmy się przynajmniej na chwilę pożegnać z "nie do końca do nas dopasowanym" przewodnikiem. Drugi przewodnik dotyczył tylko Albanii i pokładaliśmy w nim wielkie nadzieje :D Nauczeni doświadczeniem, najpierw przejrzeliśmy notkę o autorach. Spełniła nasze oczekiwania w 100% :) Trzech facetów, wyglądających na prawdziwych twardzieli. A charakterystyki...Cudowne!!! "Poszukiwacz guzów", "jeździ w miejsca, na wzmiankę o których inni pukają się w głowę" :D Nie wyglądali na takich, którzy rekomendowaliby "miejsca rekreacji" i najlepsze restauracje. Tak, z tym przewodnikiem wiązaliśmy rzeczywiście olbrzymie nadzieje... :D
Przejazd przez granicę odbył się bardzo szybko i bezproblemowo. A Albania przywitała nas takimi widokami:




Nic więc dziwnego, że po przejechaniu paruset metrów zakochaliśmy się w niej na zabój i na zawsze :)


Jechaliśmy nadal wzdłuż Jeziora Ochrydzkiego, z tym, że po albańskiej stronie. Nasi nowi przewodnicy napisali, że znajduje się tu wioska rybacka, którą należy odwiedzić, bo wygląda tak, jakby czas się w niej zatrzymał 200 lat temu. Ponadto na wzgórzu znajduje się bazylika wczesnochrześcijańska, w której znaleziono mozaikę z IV wieku. Tak, to było to!


Widok na wioskę Lin - jeszcze z drogi, ale już wiedzieliśmy, że chcemy tam jechać :)

Przy samym wjeździe do wioski znajdował się piętrowy hotelik. Nawet się nie zastanawiając, weszliśmy i zapytaliśmy o nocleg...I to był ten moment, w którym zaczęliśmy się dowiadywać, jak cudownymi ludźmi są Albańczycy. Niesamowicie serdeczni, przyjaźni i uczciwi. Pan poczęstował nas wodą i pięć razy pokazywał, w jaki sposób przelicza euro i denary serbskie na leki albańskie. Dokładnie wytłumaczył, jak dojść do bazyliki, choć podkreślał, że mozaik tam już nie ma. Jednak słowa, to tylko słowa i tej serdeczności, która od niego epatowała, zupełnie nie da się opisać. To trzeba poczuć :) Po chwili otrzymaliśmy klucze do dwuosobowego pokoju (25 euro za dobę) i nawet nie wyciągają bagażu z auta, polecieliśmy w stronę bazyliki.