Fly4free.pl

Nie myślcie jednak, że było tak idealnie :D Mieliśmy tam jedno miejsce na spółkę, a efekt kanapy "tylko dla nas" wynika z wyjątkowego zrozumienia przez Chińczyków potrzeby "selfie" - zaproponowali, że usuną się z pola widzenia na minutę, ale liczyli na rewanż :/ :D Z tym, że było ich dużo więcej, więc kolejne pół godziny spędziliśmy stojąc :/ :D



Kolacja : ryż, sałatki, herbata, miód i "local wine" (już trudno. Odkryliśmy, że ta mieszanka doskonale rozgrzewała :D ) - 2050 NPR. W hostelu był nawet dodatkowo płatny internet - 100 NPR za, o ile pamiętam, pół godziny. Działał doskonale.

Żeby zdążyć na wschód słońca na Poon Hill, trzeba było wyruszyć o 5.30 rano. Wieczorem upewniliśmy się u pracowników hostelu - wschód miał być o 6.45, więc taka ilość czasu powinna nam wystarczyć (powinna :/ nie znali przecież mnie bliżej :/ :D ). Ubraliśmy wszystkie posiadane przez nas ubrania i wyruszyliśmy. Nie jest trudno trafić na szlak. Wystarczy iść za, przed i w środku chińskich turystów :/ :D Odpoczywać też trzeba z nimi, bo nie ma innej opcji - gdy zatrzymuje się kawalkada ludzi, w środku której jesteś i ty, po prostu nie masz innego wyjścia :/ :D Na szczęście (dla mnie :D ) kawalkada stawała dosyć często (gdy pan Li kończył pić gorącą herbatę z termosu, pani Song właśnie zaczynała otwierać batonik, a pan Jiang upuścił aparat :/ :D No. ) Przed samym wejściem trzeba uiścić opłatę - 50 NPR od osoby.

I, no właśnie, niestety, czasami nawet najlepszemu PP nie wszystko się udaje :D Sama jestem tym zaskoczona :D Pech chciał, jakoś się wczołgałam na sam szczyt (ale to nie do końca moja wina :D Chińczycy mnie wepchnęli :D ) i teraz, pomimo planu unikania turystycznych atrakcji, posiadam zdjęcia z chyba największej atrakcji dla typowych turystów w Himalajach :/ :D Ale nie bierzcie ze mnie w tej kwestii przykładu ;) :D



Na samym szczycie znajduje się wieżyczka obserwacyjna i budka, w której można kupić gorącą herbatę (140 NPR). Z kubkiem w ręku można było zająć się zbieraniem szczęki z podłogi....









Z widocznością na Poon Hill jest różnie. Wszystko zależy od pogody. W hostelu spotkaliśmy mężczyznę, który już od tygodnia czekał, żeby zobaczyć panoramę Annapurny - codziennie wchodził na szczyt, jednak za każdym razem przejrzystość była fatalna. Podziwiam taka determinację, jednak my mieliśmy tylko jedną próbę. Nie liczyliśmy więc na za wiele...







Zapalnie szczytów......W pełnej widoczności......







Po prostu magia.......Rozdział VI. Jak nie zobaczyłam atrakcji w Pokharze.
(level : hard. Tylko dla zdeterminowanych).






Na Poon Hill można byłoby spędzić długie godziny - oglądając, napawając się, fotografując...Niestety, dwa bardzo poważne argumenty zmusiły nas do zejścia : olbrzymie zimno i fakt, że przed nami jeszcze trasa w dół - chcieliśmy zejść jak najdalej, najlepiej na noc zostać w Nayapul (o Pokharze raczej nie śmieliśmy marzyć).



Zaczęliśmy więc powoli staczać się do hostelu w Ghorepani - niechętnie i co chwilę zerkając za siebie :)



Dopiero teraz, gdy zrobiło się jasno, mogliśmy docenić urodę samego podejścia na Poon Hill. Warunki pogodowe były znakomite, aż nie do uwierzenia, że akurat nam się tak trafiło :) Mam szczerą nadzieję, że mężczyzna, który tydzień koczował pod szczytem, wyjątkowo nie pomyślał : "Co mi tam, pośpię sobie dziś dłużej, mam dosyć chodzenia tam i z powrotem bez efektów" :/ :)



Właściwie z każdego miejsca drogi do Ghorepani można było podziwiać pasmo Annapurny. Szliśmy więc bardzo powoli, noga za nogą, przystając co drugi krok...



Powiem szczerze - Poon Hill wywarło na mnie tak wielkie wrażenie, że bardzo poważnie zaczęłam rozważać, czy przypadkiem nie warto z Prawdziwego Podróżnika zdegradować się samodzielnie do poziomu Zwykłego Turysty :D Oni to maja jednak fajnie - te ich atrakcję są naprawdę imponujące :D



Jednak szybko do mnie dotarło, że nic z tego :D Kto się urodził z talentem do PP, ten z tym talentem umrze, niestety :/ :D



Poranek uświadomił nam również, jaki widok z okna hostelowego pokoju przegapiliśmy :/



Ogrzaliśmy się chwilę w naszym hostelu i, około 9.00, byliśmy gotowi do wyruszenia w drogę powrotną. Przykro i trudno było zacząć wracać - tym bardziej, że dla większości osób Poon Hill stanowiło tylko przystanek w trekkingu do Bazy Annapurny. Nawet dla Chińskich Turystów :/ (tak. Teraz sami widzicie, jacy oni są koszmarnie denerwujący :/ :D



W dół szło się łatwo i przyjemnie. Szczególnie dla mnie - okazało się, że tak, jak w chodzeniu "na" szczyt jestem beznadziejna, tak w schodzeniu "z" wręcz rewelacyjna (mam tylko nadzieję, że ta tendencja nie utrzyma się w obrębie mojej kariery zawodowej :/ :D



Muszę powtórzyć raz jeszcze - przepiękne, magiczne miejsce....



I znowu baśniowy las...







Po drodze zatrzymywaliśmy się na posiłki w małych restauracyjkach. Każdy z nas maniacko trzymał się swoich ulubionych dań. Ja - zupa czosnkowa (w granicach 220 NPR), wracając, zjadłam chyba 4 :D Moi współtowarzysze natomiast mieli trochę inne upodobania kulinarne (a na podtykany pod usta czosnek reagowali...no, niezbyt pozytywnie... :D Choć tłumaczyłam im, że lepiej, żeby choć jedną zupę zjedli, bo i tak będą musieli ze mną, naczosnkowaną, spać w jednym pokoju. Nie dali się przekonać :/ :D W każdym razie ich ulubioną potrawą podczas trekkingu były....jajka na twardo (nie będę tego nawet komentować. Jak można wybierać jajka na twardo, gdy wokół tyle pysznych dań...np. zup na "cz" :/ :D Jajka na twardo upodobała sobie zwłaszcza Beata - nie liczyłam dokładnie (na zasadzie wzajemności - w końcu ona nie liczyła mi każdego ząbka czosnku :/ :D ), ale wracając zjadła ich chyba z 10.



Szło się naprawdę bardzo przyjemnie. Bajkowy las pachniał świeżością, zbutwiałymi roślinami i, no dobrze, trochę czosnkiem :/ :D Dla mnie to była zdecydowanie najwspanialsza część podróży...



Przez długi czas myślałam, że to jaki, tylko takie trochę wyliniałe (może strzygą im sierść w tym okresie?). Jednak trochę nie podoba mi się układ rogów i teraz sama nie wiem (mówię o tym brązowo-szarym. Nie tym w niebieskiej czapce :D )



Gdy doszliśmy do Ulleri, okazało się, że mamy doskonały czas marszu. To pozwoliło nam odwiedzić miejsce, które widzieliśmy tylko z daleka, idąc w górę. Miejscową szkołę.



Piękne, niesamowite momenty. Obejrzeliśmy klasy, po których oprowadzała nas pani nauczycielka z malutkim synkiem na rękach, bawiliśmy się z dziećmi, które, początkowo nieśmiałe, szybko przełamywały zawstydzenie i włączały się do wspólnych szaleństw...
W szkole można też zostawić datek na książki, pomoce naukowe itp. - w podzięce nauczyciel maluje darczyńcy bindi na czole.



Dzieci w Ulleri były przecudowne. Bardzo żałowaliśmy, że nie mamy przy sobie więcej drobiazgów, które moglibyśmy im ofiarować. Aparaty do baniek mydlanych daliśmy więc nauczycielom najmłodszych klas - tak było najbardziej sprawiedliwie.



W szkole spędziliśmy ponad godzinę. Moglibyśmy dużo dłużej, niestety - trzeba było ruszać dalej.



Schody, które mnie tak pokiereszowały dzień wcześniej. Oglądanie ich z innej perspektywy daje dużą satysfakcję :D



Marsz szedł nam nadspodziewanie dobrze. Gdy mijaliśmy kolejne wioski, dotarło do nas, że spokojnie na wieczór dojdziemy do Nayapul. Planowaliśmy zostać tam na noc, a kolejnego ranka znaleźć jakiś autobus powrotny do Pokhary.





Mijały kolejne godziny marszu - przepiękna sceneria i fakt, że idzie się tylko w dół, powodowały, że czas w ogóle się nie dłużył.



Jednak w końcu dopadło nas przeznaczenie :/ :D Mijając jedno z zabudowań, zauważyliśmy zaparkowany przy drodze samochód. Za ogrodzeniem paru mężczyzn zasiadało właśnie do posiłku (ale na stole więcej było napojów :D No dobrze - "local wine" było :D ), a napis na aucie aż bił w oczy. Na szybie, akurat od naszej strony, naklejone były wielkie litery, układające się w wyraz : "Taxi" :D Wprawdzie do Nayapul zostało nam jakieś 3 kilometry, ale skoro spotkała nas tak niespodziewana sytuacja (lasy, kamienie, potoki i w środku tego wszystkiego stoi sobie taksówka. W dodatku panowie jeszcze nie zaczęli konsumować - gdybyśmy przyszli kilkanaście minut później, pewnie byłoby po wszystkim :D ) , to widocznie jest w tym jakiś cel, a naszym obowiązkiem jest dać losowi szansę :D
Przynajmniej zapytamy, w końcu to nas do niczego nie zobowiązuje, prawda? :D Panowie okazali się bardzo mili i, jakoś tak, zupełnie nie wiem kiedy, znaleźliśmy się w aucie gotowi do drogi :D Ale było warto - pan zadeklarował, że zawiezie nas do samej Pokhary za 4000 NPR. To było duże udogodnienie, bo oszczędzaliśmy czas. Jedna noc do przodu, w przypadku naszego naprawdę bardzo krótkiego pobytu w Nepalu, dawała szansę, że zobaczymy coś więcej. Np. samą Pokharę i jej atrakcje...:/ :D



W Pokharze byliśmy ok. 20.00. Dotarliśmy do hostelu - niestety, były tylko dwuosobowe pokoje, więc wzięliśmy dwa (każdy 600 NPR). Ciepła woda, wygodne łóżko i, no dobrze, piwo :D ukołysały nas do snu. W końcu od rana planowaliśmy zwiedzać Pokharę, trzeba więc było nabrać sił.

Ranek jednak wyglądał zupełnie inaczej, niż sobie wyobrażaliśmy....Koleżanka Beata oznajmiła, że bardzo źle się czuje - wyglądała niezbyt zdrowo, skarżyła się na mocny ból żołądka i, no cóż, to przecież ludzkie, nie mogła się wypróżnić. Pierwsze kroki skierowaliśmy więc do apteki. W Nepalu z lekami nie ma żadnego problemu - na prawie każdym rogu stoją punkty apteczne, gdzie, jeśli tylko wiesz, czego potrzebujesz, możesz kupić wszystko, włącznie z antybiotykami. Jednak jest pewien problem :D Nie we wszystkich aptekach porozumiesz się po angielsku, pozostaje więc mowa ciała. I teraz uruchomcie wyobraźnię i zobaczcie taką scenę : trochę brudna dziewczyna, z dużym zażenowaniem, próbuje kalamburami przekazać miłemu panu aptekarzowi, że koniecznie potrzebuje lek na zatwardzenie....:/ :D Następnie, ponieważ pan nie był jednak w kalambury zbyt dobry, pokazuje, jaki efekt po zażyciu leku chce uzyskać...:/ :D Tak. Z dźwiękami. Żeby było łatwiej zrozumieć...:/ :D Wiem. Nie musicie się do mnie przyznawać :/ :D Ale w końcu efekt został osiągnięty - pan aptekarz, ocierając z oczu łzy ze śmiechu, podał nam upragnioną buteleczkę leku. Po zażyciu Beata postanowiła zostać w hostelu i czekać, aż lek zacznie działać. My z Marcinem (i z dużymi oporami, ale Beata uznała, że sama sobie poradzi, a dobrze by było, gdyby ktoś z nas w końcu tę Pokharę jednak zwiedził) wybraliśmy się na zwiedzanie.



Doszliśmy do jeziora Phewa Tal, ale cały czas dręczył nas niepokój i jakoś w pełni nie mogliśmy się skoncentrować na tym całym zwiedzaniu. I w momencie, gdy właśnie podjęliśmy decyzję, że wracamy jednak do hostelu, zadzwonił telefon Marcina. Beata. Ból się nasilił, lek nie pomógł. Do hostelu wróciliśmy biegiem. Beata wyglądała bardzo źle - nie mogła siedzieć, nie mogła leżeć. No co Wam mogę powiedzieć? Bez wdawania się w zbędne szczegóły - kamień kałowy. Decyzja mogła być tylko jedna - jedziemy do szpitala.

Wtrącenie wyjaśniające : ponieważ tej części relacji, z przyczyn wiadomych, nie mogę zilustrować odpowiednimi zdjęciami, od tej pory obraz będzie się bardzo rozmijał z treścią :D Poza tym, myślę, że takie zdjęcia wprowadzą trochę relaksu w tę straszliwą opowieść :)



W pierwszym odruchu zadzwoniliśmy do ubezpieczyciela, żeby dowiedzieć się, do którego szpitala w Pokharze możemy jechać (czyli pobyt w którym szpitalu jest objęty refundacją ubezpieczenia). I bardzo szczerze odradzam Wam takie działanie. Dlaczego? Ano dlatego, że pani konsultantka, po wysłuchaniu relacji z sytuacji, powiedziała, że sprawdzi i oddzwoni. Zdążyliśmy ją tylko poprosić o "naprawdę szybkie oddzwonienie" - Beata w tym czasie coraz bardziej bladła i słabła.



Taksówka była już przygotowana, pan kierowca czekał z nami tylko na adres. Wpatrywaliśmy się uparcie w telefon, tak, jakby nasze zdenerwowane spojrzenia mogły przyspieszyć połączenie. Gdy po pół godzinie (do diabła, ile może trwać sprawdzenie nazwy szpitala w komputerowej bazie???), a koleżanka prawie zwijała się z bólu na chodniku, podjęliśmy męską decyzję - wsiadamy do auta, szpital wybiera pan kierowca.



Ruszyliśmy z piskiem opon. Pan zaproponował szpital, który, jak nas zapewniał, jest bardzo dobry i ma "zachodnie warunki". Szczerze - było nam wszystko jedno, byle tylko zakończyły się cierpienia Beaty.



Wbiegliśmy do rejestracji z uczuciem ulgi, gdy nagle dotarło do mnie "kurczę, teraz się zaczną dodatkowe kłopoty" :/ :D Uważam, że nasz system oświaty nie spełnia do końca swojej roli :D Bo tak - na lekcjach angielskiego uczymy się wielu przydatnych,według nauczycieli, słówek, jak np. jeść, pić, policja itp. Jednak, tych najbardziej potrzebnych, nikt nie uczy (mam na myśli takie słowa jak : kał, jelito grube albo odbyt :/ :D :D Grzecznie więc poprosiłam panią w recepcji o kartkę, na której narysowałam długą rurkę (wiadomo. Jelito :D ), a w środku czarną, wstrętną kropę (też przecież jasne - kamień kałowy :D ). Dla pani jednak nie było to takie jednoznaczne :/ :D Patrzyła na nas nierozumiejącym wzrokiem. Cóż było więc robić - przeprosiłam, z rumieńcem na twarzy oznajmiłam, że niestety, znam tylko takie słowa i, szeptem, oznajmiłam pani : "shit is in the ass" :/ :/ :D :D I strasznie się tego wstydzę :/ :D


(prawda, że przy tak ordynarnym momencie, takie zdjęcie doskonale uspokaja? :D

Pani, zaraz po tym, jak otarła z oczu łzy ze śmiechu (świetnie mi w tym Nepalu szło :/ Może warto rozważyć karierę komika :/ :D poinformowała nas, co musimy zrobić. Najpierw skierowała nas do recepcji. Tam należało zapłacić za wizytę prywatną (nie pamiętam dokładnie, ale chyba coś koło 100 zł) i z potwierdzeniem wpłaty udać się pod gabinet lekarski.



Pan doktor przyjął nas natychmiastowo (weszłam do gabinetu w roli tłumacza i jako obserwator - Beata nie byłaby w stanie sprawdzać, czy są zachowane standardy higieny. W tym momencie ból osiągnął chyba apogeum). Wprawdzie nasza znajomość nie zaczęła się zbyt dobrze (gdy pan doktor zaproponował Beacie, żeby usiadła, zupełnie spontanicznie opowiedziała : nie mogę :/ :D , a następnie tym razem my się popłakałyśmy - ze śmiechu :D Na szczęście w gabinecie znajdowała się profesjonalna plansza przedstawiająca ludzkie wnętrzności, więc oszczędziłam lekarzowi rysunków poskręcanych rurek i brzydkich wyrazów :D



Zarówno pan doktor, jak i cały gabinet był naprawdę profesjonalny - doskonały angielski i perfekcyjna czystość. Po wysłuchaniu historii, zadał Beatce bardzo znaczące pytanie - czy, przypadkiem, nie jadła ostatnio .....jajek (ekhm, ekhm...:/ :D Za przepierzeniem usunął kłopotliwy kamień i, przy okazji, wytłumaczył nam, w jaki sposób dochodzi do jego powstawania. Za dużo mięsa, za dużo jajek (no to, to akurat zdecydowanie. A mówiłam - jedzcie czosnek :D ), za dużo chodzenia (bo wtedy masa kałowa się ubija) i za mało wody. Zalecane - dużo zielonych, liściastych warzyw. Zaakceptował zakupione przez nas lekarstwo, wypisał receptę na jeszcze jedno, a my, z wdzięczności, chciałyśmy całować go po rękach.



Gdy wyszliśmy ze szpitala, zaczęło się robić ciemno. Nie szkodzi, i tak wszyscy byliśmy zadowoleni - Beata, bo ból wreszcie się skończył. My - bo skończyło się uczucie strachu o koleżankę i bezsilności. I wtedy właśnie zadzwonił telefon. Pani z ubezpieczenia.



Bardzo mnie to ucieszyło, bo od momentu, gdy Beata została uratowana, strasznie się nastawiałam na tę rozmowę, więc byłam doskonale przygotowana. I gdy zdziwiona pani zapytała, czy może rozmawiać z właścicielką ubezpieczenia, odpowiedziałam : Nie. Leży na stole operacyjnym. Wiem. Poniżej poziomu. Ale gdy później pani powiedziała, że możemy jechać właśnie do szpitala, w którym byliśmy, a na pytanie, czemu tak długo trwało sprawdzanie, oznajmiła : Długo? My mamy na to 5 godzin :/ uznałam, że naprawdę się jej należy.