Fly4free.pl

C.d.n.
Byłbyś. Gdybyś się wściekł :D
@olus, sama żałuję, trudno ogarnąć wszystkie miejsca, niestety :( a z Maya Beach masz w 100% rację, więc warto było się przełamać :)
Bardzo wszystkim dziękuję za miłe słowa :)

Po powrocie z wycieczki (i przebraniu ubrań na suche :D powłóczyliśmy się trochę po miasteczku.






Nie widziałam ani jednego samochodu, natomiast rowerów - całkiem sporo :)

W agencji kupiliśmy bilety do Bangkoku na jutro (prom na Krabi + autobus do Bangkoku) - 800 THB (stargowane z 850, było ciężko :)
W ramach oszczędności postanowiliśmy nie spędzać wieczoru w żadnej knajpie - zakupiliśmy dwa piwa w 7 eleven (55 THB sztuka) i poszliśmy na plażę znajdującą się po drugiej stronie miasteczka. A'propos oszczędności - to był wieczór, podczas którego zapoznałam się bliżej z cudownym wynalazkiem, jakim jest "bucket" (wiaderko, do którego barman wlewa alkohol i np. colę. Pije się to przez słomkę) i imprezowaniem w knajpach Koh Phi Phi :D I to tyle, jeśli chodzi o trzymanie się męskich decyzji :D Ale zrobiliśmy to tylko dlatego, że w knajpach na plaży właśnie rozpoczęły się "Fire shows", przysięgam :D I chcieliśmy widzieć to z bliska. Niestety, dla bezpieczeństwa zostawiliśmy aparat fotograficzny w hostelu, więc będziecie musieli uwierzyć mi na słowo - było niesamowicie......
Tajowie są najbardziej sprawnymi i efektownymi tancerzami ognia, jakich widziałam w życiu. Sztuki, jakie wyczyniali, dosłownie powodowały opad szczęki. Do niektórych układów zapraszali widzów - jedną z efektowniejszych rzeczy było odpalanie papierosa siedzącemu na krzesełku turyście, przy pomocy bardzo szybko kręcącej się płonącej pojki - nie zawsze się to udawało, czasem turyści tchórzyli. Tajowie - nigdy.
Każda knajpka miała własną grupę tancerzy, którzy prześcigali się w wielkościach ognia i wybuchach, żeby zwabić do siebie największą liczbę klientów. Niestety - wśród tańczących było wielu chłopców na oko 10-11 lat, uczniów. Jedynym pocieszeniem był fakt, że starsi, bardziej doświadczeni tancerze, dbali o bezpieczeństwo młodszych. Cały czas ich obserwowali, gotowi wkroczyć w niebezpiecznym momencie i pozwalali im na wykonywanie tylko łatwiejszych układów. Im dłużej w noc, tym atmosfera zaczęła się robić gorętsza. Widzowie zaczęli dołączać do tancerzy, próbowali swoich sił w kręceniu pojkami, raczej z marnym skutkiem :) W powietrzu buzowała adrenalina, testosteron i opary alkoholu, co, niestety, dobre nie było, bo ta mieszanka mocno znieczulała. Myślę, że kolejnego dnia niektórzy panowie mocno żałowali swoich wieczornych występów, gdy dotarło do nich, jak mocno bolą oparzenia.
Plażę opuściliśmy późno w nocy. Chyba :D


Ponieważ prom do Krabi mieliśmy o 15.30, zostało nam jeszcze pół dnia na zwiedzanie. Bagaże zostawiliśmy bez problemu w hostelu i ruszyliśmy w miasto.


W niektórych knajpkach mieli bardzo ciekawy pomysł, żeby zachęcić klientów do zakupienia konkretnego dania. Gdy usiedliśmy przy stoliku, pan podał nam plik kartek, na których wypisane były zachwyty odnośnie robionego przez niego Pad Thai. Każdy zachwyt napisany po angielsku przez innego turystę. I każdy podpisany. Nie powiem, zachęciło nas to :) Danie faktycznie dobre, ale o opinię nas nie poproszono :)






I kolejny dowód na genialną logistykę. Kilka godzin temu w tym miejscu stało kilkaset plastikowych krzesełek i bawił się ogromny tłum. Rano, gdy przychodzi przypływ, piaszczyste tarasy knajp zamieniają się w plażę. Krzesełka zastępowane są leżakami aż do wieczora, kiedy to ponownie plaża zmienia się w wielką imprezownię.




Bliskość plaży można rozpoznać po coraz bardziej piaszczystych chodnikach miasteczka :D




Karmienie ryb niedaleko przystani. To jest nie do uwierzenia, ale wystawiały łebki nad wodę i dosłownie jadły z rąk :D







Spacerując wzdłuż brzegu przy którym była przystań promowa, odkryliśmy ciekawe miejsce. Dwie ogromne hale, bez ścian, sam dach. W środku mnóstwo ludzi. I wszyscy jedzą. Najpierw, żeby wybadać, co to jest, nieśmiało obeszliśmy budynki wokół. Ze cztery razy :D W końcu odważyliśmy się wejść i zapytać - okazało się, że to ogromna jadłodajnia, z której korzystają głównie uczestnicy wycieczek zorganizowanych np. z Krabi. W porze obiadowej podpływa łódź i kurczaki mają odpoczynek i jedzenie. I toaletę za darmo (to akurat ważne - w pobliżu opłata za wejście do takiego przybytku kształtowała się pomiędzy 20 a 50 THB). Miła pani powiedziała nam też, że indywidualny klient również może skorzystać - cena to 180 THB za osobę. Warto - zwłaszcza, jeśli jest się dużym i głodnym mężczyzną :D


Samoobsługowy bufet - zupy, mięsa, makarony, warzywa, owoce, no wszystko :) i kawa, herbata, woda. I można siedzieć, ile się chce :)
Dla zainteresowanych - żeby tam trafić, trzeba ustawić się twarzą do przystani promów. I skręcić w prawo.




Dostawa lodu do knajpek.




Pożegnanie z Koh Phi Phi. Nie była to wyspa, w której się zakochałam na śmierć i życie, ale na pewno nie żałuję, że tu byliśmy. W porównaniu do tego, co o niej wcześniej czytałam - miło mnie zaskoczyła. Nie było strasznego tłumu turystów (no ale przecież nie sezon), nie było strasznego naciągania i oszukiwania (nie licząc wycieczki na Maya Beach, która stanowiła 75% naszego pobytu na wyspie :D , ale plaża była tak piękna, że postanowiłam nie liczyć im tego na minus :D Na pewno warto tam być.






Hm, to zdjęcie być może przeczy mojemu stwierdzeniu "nie było turystów". Ale przypominam, że mówiłam, że nie było ich "aż tylu" :D


A tak się kieruje promem :)

Na przystani w Krabi czekał na nas busik, potem przesiadka do autobusu.

Niesamowicie rozśmieszyła mnie jedna ze współtowarzyszek podróży, która wsiadając do takiego busika, z przerażeniem w oczach spytała "Ale chyba tym nie będziemy jechać do Bangkoku?" :D Ewidentnie nie doceniała hodowców i ich logistycznych umiejętności :D
Autobusem dojechaliśmy do głównego dworca autobusowego w Krabi. Był nam już znany, więc wiedzieliśmy czego się możemy spodziewać. Inni - nie :D Więc gdy autobus się zatrzymał i z głośnika popłynął bardzo beznamiętny głos, mówiący : "All. Get. Out.", w autobusie zapadła przerażona cisza :D Zwłaszcza, gdy podróżni wyjrzeli przez okno :D Gdy przetrawili, że może niekoniecznie kierowca chce nas wszystkich wyrzucić gdzieś w polach, okraść i może nawet zabić, autobus zatrząsł się od śmiechu. Ale przez parę pierwszych sekund naprawdę czuć było w powietrzu grozę :)


"Szeroko rozbudowana strefa rozrywki". W wersji - autobus :)
W Bangkoku mieliśmy być o 5.30. Podczas podróży zatrzymaliśmy się w przydrożnym barze. I okazało się, że przez te parę dni pobytu na wyspach, staliśmy się trochę zbyt niezależnymi kurczakami. Ale szybko przypomniano nam, jakie są zasady :D Kierowca zarządził, że teraz wszyscy idziemy jeść. Trochę to zignorowaliśmy, bo nie byliśmy głodni. Kierowca, niezadowolony, podszedł do nas i podprowadził do baru, mówiąc z naciskiem"teraz macie jeść. Więcej przystanków nie będzie, więc tu jecie" :D Co mieliśmy zrobić? Szybciutko wróciliśmy do jedynej pasującej do nas roli i ustawiliśmy się karnie w kolejce do bufetu :D
Pani sprzedająca jedzenie również postanowiła się nami zaopiekować i w rezultacie odmówiła mi sprzedaży wybranego i pokazanego palcem posiłku, tłumacząc, że tego nie zjem. I dobrze zrobiła (tak, hodowcy ZAWSZE mają rację :D , bo potrawa, którą mi zaproponowała zastępczo, była tak ostra, że nie byłam w stanie jej dokończyć. Nie jestem w stanie sobie wyobrazić, jak ostry zatem musiał być mój pierwszy wybór :/ :D

W nocy jeszcze jedna przesiadka, prawie przez sen i wreszcie dojechaliśmy do Bangkoku. Wysiadających momentalnie otoczył tłum taksówkarzy i wtedy, doznając jakiegoś olśnienia, powiedziałam : "Widzieliśmy już Black Buddhę, i Happy Buddhę, i nawet Old Buddhę widzieliśmy, a w Bangkoku jesteśmy trzeci raz" :D I wiecie co? Przestali się nami interesować :D
Taksówką, złapaną jakieś 300 metrów dalej, dojechaliśmy na dworzec pociągowy Thon Buri (150 THB - taksówkarze czekający na wysiadających chcieli ze tę odległość 500). Tam okazało się, że wszystko się dobrze składa, bo pociąg do Kanchanaburi mamy już o 7.50.


Bilety kupione w dworcowej kasie, bez żadnych problemów (100 THB).


Targ przy dworcu Thon Buri.







C.d.n.
No właśnie nie :D ale to nie był nasz jakiś wyjątkowy sukces - po prostu za bardzo nas nikt nie namawiał. Nie wiem, czemu :D


Pociąg do Kanchanaburi z Bangkoku jedzie trochę ponad 2,5 godz.


W kolejnym wagonie jechała dość duża, kolorowa grupka tajskiej młodzieży. Bardzo wesoła, śmiali się, śpiewali z gitarą - robili bardzo pozytywne wrażenie. W pewnym momencie grupa podzieliła się na mniejsze podgrupki i rozpierzchli się po całym pociągu, podchodząc do turystów (w pociągu było ich dość dużo) i nawiązując rozmowę. Po angielsku. Taki typowy standard : gdzie jedziecie? gdzie byliście? czy podoba się wam Tajlandia?itp. Większość pytań mieli napisanych na karteczkach, do których dyskretnie zerkali. Nam trafili się wyjątkowo oryginalni, bo rozmowę zaczęli niestandardowo :D
Oni : Co sądzicie o tajskich studentach?
My (konsternacja) : No...yyyyyy....właściwie to nie znamy żadnych tajskich studentów....
Oni (lekko oburzeni) : To przecież my! :D
My : Yyyy...aha....no to uważamy, że są bardzo sympatyczni :D
Wyglądali na dosyć zadowolonych z odpowiedzi :D



Okazało się, że była to wycieczka z uczelni. Wykładowca grupy kazał im chodzić po pociągu i ćwiczyć angielski (fajny pomysł, swoją drogą). No i bardzo fajni są ci tajscy studenci :)


Studenci dziękują pasażerom za lekcje angielskiego :)



W którymś momencie poszłam zapalić. Pewnym krokiem, bo miałam już doświadczenie w łamaniu zakazów z innego pociągu, podeszłam do drzwi, otworzyłam je i stojąc na schodkach zaciągnęłam się papierosem. Nagle poczułam uderzenie w twarz, tak mocne, że wyrwało mi papierosa z ust - poleciał gdzieś na tory. Dostałam w twarz "z liścia" :D I to tak dosłownie, że bardziej już się nie da :D W Tajlandii nie ma zwyczaju wycinania gałęzi drzew rosnących wzdłuż torów. Są one tak obfite, że po prostu ciągle obijają się o pociąg :D Od tej pory mieliśmy to na uwadze, gdy tylko chcieliśmy siedzieć przy otwartym oknie :D





I wreszcie Kanchanaburi.


Jeszcze na Koh Phi Phi zarezerwowaliśmy przez booking.com dwa noclegi (cena za całość - 1200 THB) i sprawdziliśmy gdzie mniej-więcej mieści się nasz hostel. Trafić nie było trudno - jakieś 15 minut na piechotę od dworca.


Nasz domek.


A tak się do niego dochodziło. Nie powiem - robiło to wrażenie. Do domków szło się metalowym mostkiem - siatką, zbudowanym nad, hm, nie wiem, jak nazwać, rozlewiskiem? Wprawdzie teraz wody tam było bardzo mało (wiadomo - pora deszczowa :D , ale wydaje mi się, że w przypadku większych opadów, domki stoją po prostu na wodzie. Po mostkach biegały stada gekonów, jakieś małe zwierzątka skakały nam spod nóg. Był też nawet wąż. Zielony, o ile się nie mylę, bo bardzo szybko uciekł :D


Widok z naszego balkonu.

Po kąpieli (ciepła woda! I wanna! :D wybraliśmy się na zwiedzanie. Najpierw trafiliśmy do nowszej, zupełnie nieturystycznej części miasteczka (celowaliśmy oczywiście w most na rzece Kwai :D I znaleźliśmy olbrzymi sklep z domkami dla duchów.




Na terenie przed sklepem prezentowane były przeróżne modele - i takie tradycyjne, i takie bardziej nowoczesne.


A to już raczej domki dla duchów nie są. Wygląda mi to bardziej na coś w rodzaju grobowca (?)

Po godzinie plątania się i szukania drogi, w końcu trafiliśmy.


Most na rzece Kwai.




Ponieważ ciągle jest czynny, dla bezpieczeństwa ma pobudowane małe pobocza - niewielkie wnęki, do których można wejść, żeby ukryć się przed jadącym pociągiem. W innych momentach wnęki są wykorzystywane przez różnorodnych artystów.



Mieliśmy szczęście, bo gdy byliśmy na moście, usłyszeliśmy gwizd pociągu. Wprawdzie nie zrobiliśmy sobie najbardziej pożądanej przez turystów, zwłaszcza japońskich, fotki (stawanie na torach przed jadącym pociągiem i rozdziawianie ust w udawanym przerażeniu :D , ale na szczęście mamy te :