Fly4free.pl

I, na ogromnym przybliżeniu, ostatnia platforma, na którą mamy wejść (chcemy! marzymy o tym! :D


Na brzegu bungalowy, restauracja, możemy nawet przechować bagaże. Szybko zostawiamy to, co zbędne i biegniemy w górę. Trasa widokowa składa się z czterech punktów, ostatni z nich jest na wysokości 500 m.n.p.m. Czyli generalnie nie tak dużo. Jednak szlak biegnie przez dżunglę, droga składa się z głazów, a upał jest nie do zniesienia.







Osiągamy pierwszą platformę. Turystów jest trochę, ale tłoku nie ma. Już na tym pierwszym punkcie niektórzy rezygnują z dalszej wspinaczki.
My idziemy dalej.
Kiedyś w Polsce byłam świadkiem dziwnego zjawiska. Na chodniku przy moim domu rosły sobie dwa drzewa. Przechodziłam koło nich i wtedy zauważyłam, że nad jednym z drzew pada deszcz. Drugie było suche. Takie dziwne zjawisko meteorologiczne, jakaś mała chmurka, która objęła tylko jedno drzewo. I wchodząc na punkt widokowy spotkało mnie to samo. Dżungla po bokach, dżungla nade mną i w jednym tylko miejscu pada mały deszczyk. Dziwne, prawda? I wiecie co?....tym razem to nie był deszczyk :/ :D :D


:D :D dobrze, że nie chciałam sobie zwilżyć spoconego czoła np. :D

Zaliczamy po kolei kolejne platformy. Słowa tego nie oddadzą...









Najtrudniejsze jest podejście na czwarty, ostatni punkt. Opuszcza się wtedy dżunglę i trzeba wspiąć się po skałach, w pełnym słońcu.



Skały są dosyć ostre, a w niektórych miejscach niebezpiecznie wyślizgane.





Ale widok jest tego wart...











Wybaczcie, może trochę mnie tu poniosło ze zdjęciami, ale...no, słowa tego nie oddadzą :)

Zbieramy się do zbiegania w dół. Godzina wolności kurczaków zbliża się ku końcowi - zaczęliśmy się poważnie bać, że nie zdążymy. Schodząc z odsłoniętych skał w dżunglę, spotkaliśmy naszą twardzielkę. Jednak przyszła (ba, przybiegła - tempo jej marszu było takie, że w przeciągu 5 minut można było stracić ją z oczu) sprawdzić, czy te cztery sztuki durnego ptactwa się nie zabiły przypadkiem. Przeżyłam szok, gdy zobaczyłam, że biegnie na boso. Po tych ostrych skałach. Na moje zaskoczenie odpowiedziała - no wiesz, ja mam buty z najlepszej skóry :)

Podbudowani jej podejściem, również prawie (prawie robi wielką różnicę :D zbiegliśmy w dół. Gdy dobiegliśmy do plaży, po prostu padłam na ławkę, nie mogąc się ruszyć. Kolega chciał jeszcze szybko się odświeżyć w morzu i przy okazji posnorkować (jak wyszedł, stwierdził, że współczuje tym, którzy zostali podglądać podwodne życie. Podobno woda była tak zamulona, że nic nie było widać). Gdy podchodził do moich zwłok na ławce, powiedział bardzo spokojnie : nie schodź z ławki. Za spokojnie. Reakcja na za spokojny tekst może być tylko jedna : zrobić coś dokładnie odwrotnego. I to z krzykiem :D


10 cm. od ławki.


A potem poszedł do swojego drzewnego domku.

Momentalnie zbiegli się wszyscy turyści, zrobił się gwar, aparaty trzaskały i nagle przez ten hałas przebił się głos naszej twardzielki : Zostawcie go! My je tu chronimy! I powiem szczerze, zrobiło się jakoś tak ciepło na duszy :)

Później okazało się, że gdy zbieraliśmy się do odpłynięcia, nasza twardzielka została. Najprawdopodobniej była pracownikiem Parku. I to takim prawdziwym, z powołaniem. Gdy schodziła z punktu widokowego, zebrała wszystkie śmieci pozostawione przez turystów (na szczęście - co mnie podbudowało - było ich naprawdę niewiele).

W drodze powrotnej miały miejsce jeszcze dodatkowe kurczakowe atrakcje.


Jednak zaczęło się powoli chmurzyć, aż doszło do takiego momentu, że zagoniono wszystkich z górnego pokładu do środka.





Ok. godz. 17.00 byliśmy na przystani promowej. I prawie dokładnie wtedy zaczęło padać. Dwa dni na Koh Samui, dwa dni piękna pogoda od rana, od 17.00 deszcz.


Przy wysiadaniu czekała nas jeszcze jedna niespodzianka. Okazało się, że zdjęcia robione przed wycieczką, nie były po to, żeby nas identyfikować :D Posłużyły do wytworzenia przecudnej urody talerzyka pamiątkowego. Pośrodku każdego talerzyka - kurczak :D
Można było sobie ową pamiątkę zakupić, żeby na zawsze mieć w głowie obraz Ang Thong (dzięki napisowi pod kurczakiem :D za 250 THB.
No i jak myślicie? Oczywiście talerzyk stoi na honorowym miejscu u kolegi w domu :D :D :D
(zainteresowanym za drobną opłatą przesyłam zdjęcia talerzyka na priv :D

Jeszcze tylko transfer do chatek, szybkie zakupy w 7 eleven i już możemy relaksować się na "naszej" plaży :)





A w domku spokojnie czekał nasz trzeci lokator.


Podobno w Tajlandii jest taki przesąd, że w noc po zakończeniu budowy nowego domu, koniecznie musi się pojawić przynajmniej jeden gekon. Jeśli to się nie stanie, to trzeba bardzo uważać, bo to bardzo niepomyślna wróżba.

C.d.n.
W takim razie cieszę się, że zostałam przy czerwonej :D
Bardzo Wam dziękuję za doping. Aż się zarumieniłam :) To daje niesamowitego kopa do dalszego pisania :) Dziękuję.

Ponieważ nasza wycieczka z TIT dobiegała końca kolejnego dnia (jeszcze tylko podwózka do Krabi i dalej, kurczaku, radź sobie sam :) , musieliśmy wziąć sprawy we własne ręce i zarezerwowaliśmy na booking.com dwa noclegi na Koh Lancie (cena za całość - 1000 THB). Transfer na przystań promową na Koh Samui mieliśmy o 6.30 rano :/ (naklejka nowa oczywiście była, ale jakaś taka mała i niepozorna :) prom i autobus do Krabi. Na miejscu mieliśmy być ok. 12.30.



W autobusie jechał z nami pasażer na gapę - ewidentnie bez naklejki, chyba, że to na skrzydłach, to bilet permanentny :D



12.30 to nienajgorszy czas, żeby się trochę rozejrzeć i znaleźć jakiś dojazd na Koh Lantę. Jeszcze w autobusie parokrotnie pytałam kierowców, czy jedziemy do centrum Krabi (nie wiem, jakoś sobie tak to wyobrażałam, że dojedziemy do olbrzymiego autobusowego dworca, nowoczesnego, z pięcioma informacjami turystycznymi itp :D


Kierowcy oczywiście przytakiwali - tak, wysadzimy was w centrum :)


Więc chyba nietrudno sobie wyobrazić, że troszkę się zdziwiłam :D Oto główny dworzec autobusowy w Krabi. Centrum wszechświata. Stąd można pojechać wszędzie, poznać wszystkich, tu odbywają się wszelkie przesiadki.

I naprawdę nie można sądzić po pozorach - obsługa profesjonalna (jak to w Tajlandii), szybka i konkretna. Nie minęło 5 min, jak mieliśmy już bilety na prom na Koh Lantę (350 THB sztuka) (w postaci, tak, tak - naklejek :D

Z jednym tylko mieliśmy problem - nie mogliśmy się za nic dogadać, o której pojedziemy. Na każde pytanie dotyczące tematu, padała odpowiedź : Tu. Siedzieć. Czekać :D A ponieważ byliśmy już odpowiednio przystosowani do posłuszeństwa (efekty odpowiedniego chowu drobiu :D , to tak sobie siedzieliśmy i czekaliśmy. I było miło. Autobusy przyjeżdżały i odjeżdżały. Inni turyści odjeżdżali, bądź dołączali. I nawet był sklepik z drobnymi przekąskami. Aż w końcu podszedł do nas pan z obsługi i rozkazującym głosem oznajmił : Teraz :D
(swoją droga oni naprawdę mieli to niesamowicie ogarnięte. Doskonale się orientowali, kto, z wcale nie małej grupy turystów, jedzie w jakim kierunku, gdzie siedzi, kiedy trzeba po kogo podejść i podprowadzić go do jego środku transportu).


Kurczak wzorcowo oznakowany :D Na ścianach ślady po zbuntowanych kurczakach (mam nadzieję, że nie po zawiezionych do rzeźni :/ :D


Jedziemy na przystań promową w Krabi. Na Koh Lantę można się dostać na dwa sposoby - albo drogą wodną (promem turystycznym), albo drogą lądową, gdzie trzeba dojechać do wąskiego wodnego przesmyku i tam pojazdy wjeżdżają na platformę promową. Nas podwieziono do przystani promowej i wskazano mieszczącą się po drugiej stronie agencję, gdzie mieliśmy wymienić aktualne naklejki na inne. W agencji pan zadał nam dosyć trudne pytanie - jak zamierzamy się dostać z Saladan (miasteczko na Koh Lancie, tam dopływa prom) do naszego noclegu (który znajdował się prawie po drugiej stronie wyspy). No i muszę powiedzieć, że to było pytanie z gatunku tych bardzo trudnych :D Na szczęście pan, nie chcąc, żebyśmy się dłużej martwili (no oczywiście :D , znalazł rozwiązanie tego problemu. Wystarczy wynająć u niego taksówkę, która nas zawiezie z przystani promowej pod sam ośrodek. 300 THB :D Po załatwieniu wszystkich formalności (i muszę napomknąć, że tu naklejka była najdziwniejsza - zwykły biały prostokącik, taki, jaki w Polsce używany jest do naklejania cen. Na nim pan napisał nazwę naszego ośrodka. Długopisem :D , postanowiliśmy się trochę rozejrzeć i coś zjeść (prom miał odpłynąć o 16.00, więc zostało nam jeszcze trochę czasu).

Pad Thai - 90 THB, shake ananasowy - 40.

Na przystań wróciliśmy trochę przed czasem, żeby się przypadkiem nie spóźnić. Było cicho i spokojnie. Turystów żadnych. Pan z agencji po przeciwnej stronie ulicy machał do nas i uśmiechał się. Generalnie - wszystko pod kontrolą.


Sama przystań bardzo specyficzna - parę miejsc do siedzenia, wielki telewizor, i coś, co mnie mocno zaskoczyło - na jednym z siedzeń leżał sobie po prostu pilot do telewizora. Po chwili podszedł kręcący się tam Taj, zaczął przełączać programy (już sobie wyobrażam, jak długo leżałby taki pilot np. na dworcu w Polsce). Do Taja dołączyło dwóch kolegów, pewnie też czekali na prom, tak sobie miło siedzieliśmy i czekaliśmy, oglądając tajską wersję jakiegoś talent show.


Jak można tak wyglądać ? :D :D

I tak sobie sennie mijał czas, aż w końcu się zorientowaliśmy, że jest 16.30 :/ Poszłam do agencji zapytać się, dlaczego promu jeszcze nie ma, ale miły pan mnie uspokoił, że akurat dzisiaj prom się spóźni. Wróciłam i ponownie wpadłam w rytm przystani - sennie, talent show, Tajowie siedzący na przeciw się uśmiechają, my się uśmiechamy, w końcu skoro oni tez czekają, to wszystko jest ok. O 17.00, zachęcona tajskimi uśmiechami, podeszłam do nich i pytam, czy nie wiedzą, kiedy będzie prom. To ich wybiło z tego sennego nastroju, skonsultowali się ze sobą, atmosfera zrobiła się trochę nerwowa i w końcu, lekko zdenerwowani, mówią : dziś promu nie będzie (!!!) Nie no, straszne kłamstwo, przecież pan z agencji mówił, że będzie. Nie, oni wiedzą na pewno, promu dziś nie będzie. Nie ma turystów, nie ma sezonu - promu nie będzie! I już! Coś tam znowu ze sobą pokonsultowali i lekko stropieni zaoferowali pomoc - mogą nas podwieźć na skuterach do platformy promowej, bo platforma będzie. Za 100 THB :D O nie - pomyślałam - tym razem to już nie dam się oszukać! Mamy bilety na prom, mamy naklejkę na taksówkę na Koh Lancie, wszystko już zapłacone. Tym razem się nie damy nabrać! W wojowniczym nastroju poszłam do agencji, żeby skonsultować z panem te kłamliwe informacje. Pan mnie uspokoił, że prom będzie, tylko spóźniony (tralalala, niech powie o ile :D , a z tamtymi na przystani mamy nie rozmawiać. A jak coś, to w ogóle może lepiej będzie, jak na prom poczekamy u niego w agencji. Wróciłam na przystań, a oni dalej to samo : promu nie będzie, turystów nie ma, mogą nas podwieźć itp. itd. Po mojej zdecydowanej odpowiedzi i podparciu się słowami pana z agencji, trochę się jakby obrazili. W końcu jeden z nich podszedł i zdesperowany powiedział : ja wiem, że promu dziś nie będzie. Bo ja jestem kapitanem tego promu :D :D :D po czym wszyscy się odwrócili i na skuterach odjechali w siną dal (a, i wcześniej zabrali ze sobą pilota do telewizora :D :D
Po kolejnej godzinie pod agencję podjechał pół-busik, pan nas do niego zapakował i pojechaliśmy w stronę platformy promowej. Przy czym pan z agencji do końca utrzymywał, że prom dzisiaj będzie. Tylko spóźniony :D :D


Objechaliśmy chyba połowę Krabi, żeby zebrać kolejnych, czekających w różnych miejscach turystów (kolejny punkt za logistykę), aż w końcu dojechaliśmy do platformy.


Kolejka do platformy promowej.


Tu już trochę bliżej. Z dwóch stron ustawione były stragany i straganiki, bardzo dużo przekąsek wszelkiego rodzaju. Wśród sprzedających mnóstwo dzieci. Kupiliśmy od sympatycznego chłopca kawałki mango, elegancko pokrojone i zapakowane, do pakunku dołączona była jakaś mieszanka przypraw - słodka i pikantna zarazem (20 THB).


Sama kolejka szła dosyć szybko, platforma pływała w jedną stronę i zaraz wracała (z resztą, o ile się nie mylę, były dwie).


A to już Koh Lanta. Zupełnie inny klimat, niż w miejscach widzianych przez nas do tej pory. Ta część Tajlandii jest znacznie bardziej muzułmańska i z pewnością dużo mniej turystyczna (przynajmniej poza sezonem).



Nasz busik odwoził po kolei wszystkich turystów. Wszyscy (oprócz nas oczywiście :D wysiadali w Saladan - w końcu zostaliśmy w busiku sami i zaczęliśmy się zastanawiać, czy to na pewno była dobra decyzja, że wynajęliśmy noclegi tak daleko. I wiecie co? To była najlepsza decyzja z możliwych :)
Pan kluczył jakimiś małymi uliczkami, skręcał, wjeżdżał, wyjeżdżał i w końcu podjechaliśmy miejsce, które sprawiło, że od momentu, gdy je zobaczyłam, modliłam się w duchu : Oby to było tu, oby to było tu :)

Widoki z usytuowanej na górce restauracji naszego ośrodka.






Nasze domki.




Nasz bungalow.