Fly4free.pl

Chcieliśmy jeszcze wykąpać się w oceanie, więc podjechaliśmy na plażę. Nietrudno ją znaleźć, wystarczy skręcić w jakąkolwiek uliczkę odchodzącą od głównej drogi :) Na Koh Lancie jedna plaża przechodzi w drugą. My celowaliśmy w Long Beach (podobno jedną z najładniejszych), ale czy to się nam udało, tego nie wiemy :D


Plaża, faktycznie, piękna.





Prawie pusta, prawie cała dla nas. Wzdłuż niej poustawiane bary, restauracje, restauracyjki... I właśnie to zrobiło na mnie największe wrażenie. To jest nie do uwierzenia, ale na okres pozasezonowy życie w nich zamiera w bardzo specyficzny sposób. Zamiast kolorowych, gwarnych miejsc, wszędzie stały puste, wyszczerbione "półbudynki". Właściwie tylko wylewki pod knajpki, czasem z jedną - dwiema ścianami. Gdzieniegdzie przekrzywiony szyld, trochę śmieci i wiatr, który hulał po tym jakby zapomnianym miasteczku. Dziwnie, trochę strasznie, ale klimat niesamowity. Jakby człowiek znalazł się na planie horroru o upadku ludzkości.




Miejscowi wykorzystywali budynki w trochę inny sposób, niż zamierzał właściciel, ale to nikomu właściwie nie przeszkadzało. Swoją drogą, to naprawdę niesamowity pomysł - po sezonie składa się rzeczy, które mogą ulec zniszczeniu, a zostawia tylko to, co spokojnie przetrwa okres stagnacji. Potem do takiej wylewki dodaje się lampiony, ozdoby, leżaczki i poduszki (koniecznie poduszki - wszystkie knajpki miały dojście do oceanu i kawałeczek plaży - co więcej potrzeba?) i knajpa gotowa. I to nie byle jaka knajpa - z mega klimatem.


Przypuszczam, że właścicielami większości są obcokrajowcy, którzy "nie-sezon" przeczekują w Europie np. I jakoś tak w głowie zalęgła mi się pewna myśl... :D (no co? Wiecie przecież, że mam zwiększoną potrzebę dochodów :D ). Ewentualnych inwestorów oczekuję na privie :D

W każdym razie klimat był, ech, nie do opisania. Wiem, że każdy ma inne potrzeby i wyobrażenia co do sposobu i miejsca spędzania wakacji, ale jak dla mnie - te miejsca są cudowne właśnie nie w sezonie turystycznym.


Podest, który najprawdopodobniej za parę miesięcy stanie się knajpką, w której zdobycie miejsca będzie graniczyło z cudem :) cały dla mnie :D
Na plaży większość miejscowych, udało się też nam obejrzeć "fire show". Bez ognia :D Na piasku ćwiczyła grupa miejscowych tancerzy ognia (wiemy, co będzie modne w tym sezonie :D Z ogniem jednak pewnie wygląda to efektowniej :D
Jeśli chodzi o kąpiel w oceanie, to, cóż, mogę powiedzieć tak - 50 % naszej wycieczki z niej skorzystało :D Przemyślnie ukryłam mój strój kąpielowy w schowku na kaski naszego skutera i jak po niego poszłam, okazało się, że się zaciął :/ :D Był jednak duży plus tej sytuacji - gdy w drodze powrotnej zatrzymywaliśmy się pod każdym sklepem (bo może akurat teraz się uda), wszyscy chcieli nam pomagać. No niestety - nie zawsze "chcieć, to móc" :D Z duszą na ramieniu wracaliśmy do naszego ośrodka. Naczytałam się wcześniej o sytuacjach, gdy za uszkodzenia skuterów turyści byli naciągani na duże kwoty. Jadąc, szukaliśmy nawet jakiegoś zakładu naprawczego, bo może akurat tam byłoby taniej, ale żadnego nie widzieliśmy. Okazało się, że jednak nasz pan nie zrobił z tego żadnego problemu. Wziął skuter i powiedział, że go zaraz naprawi, musimy tylko chwilę poczekać. Jednak problem zrobiliśmy sobie sami... :D Żeby przypadkiem nie zgubić ( :D ) ukryłam kluczyk do naszego domku w najlepszym, jak mi się wydawało, miejscu - w skuterowym schowku :D
Myślę, że pan pojechał jednak do jakiegoś mechanika, bo trochę to długo trwało. Efekt - 400 THB w ośrodkowej restauracji :D Za napoje :D




Przepraszam - muszę...Przepiękne zachody słońca.




Niebo zmieniało się z minuty na minutę.


Zdjęcia mogą być, hmm, trochę rozmazane... :D

Na szczęście w odpowiednim momencie pan przyniósł nam klucze i strój kąpielowy. I nie kazał nic płacić :)

C.d.n.Poprzedniego dnia zapłaciliśmy panu za 2 bilety na prom Koh Lanta - Koh Phi Phi (350 THB każdy) i za taksówkę na przystań (100 THB w sumie). Zarezerwowaliśmy też nocleg na Koh Phi Phi przez booking.com (600 THB - dwuosobowy pokój w hostelu). Wyjazd spod naszego ośrodka był o 7.00 (w myślach przeklinałam wczorajszy wieczór :D
Po dojechaniu na przystań, załatwieniu formalności (tym razem chyba nawet nie było naklejek), wsadzono nas na prom.


Prom był wyjątkowo mały, ale, po raz kolejny, zachwyciła mnie organizacja i sprawność działania - plecaki na lewo, walizki na prawo.


Podróż nie należała do końca do przyjemnych. Ocean był dosyć wzburzony, a prom - nieduży. Zostałam na pokładzie i namiętnie wpatrywałam się w punkt na widnokręgu (podobno skuteczny sposób, aby pozbyć się mdłości, a właściwie - nie dopuścić do ich wydostania się :D I chyba był to dobry sposób, bo w pewnym momencie ze środka promu wypadł inny turysta, zielony na twarzy i przez resztę podróży, jak to się mówi? Oddawał daninę Neptunowi :) Nawet nie mogłam mu mocno współczuć, bo byłam skoncentrowana na widnokręgu. I kurczowym trzymaniu się barierki :D


Na szczęście brzeg zaczął zbliżać się dość szybko.



Na przystani Koh Phi Phi trzeba zapłacić podatek za sprzątanie wyspy. Niestety, nie pamiętam dokładnie ile, ale wydaje mi się, że było to ok. 100 THB od osoby.
Nasz hostel mieścił się bardzo blisko przystani - właściwie, jak o główną część Koh Phi Phi chodzi, to wszystko jest bardzo blisko :D


Malutkie, bardzo urokliwe uliczki. Turystów wprawdzie dużo więcej, niż w widzianych wcześniej przez nas miejscach, jednak nie była to aż taka ilość, jakiej się obawialiśmy.




A to nasz hostel - jakieś 5 minut drogi od przystani. I w dodatku z elementem luksusu - pierwsza klimatyzacja podczas naszej podróży. Nie powiem - przydała się :)


Wygląda, jakby się miał zaraz rozsypać :D
Szybki prysznic i ruszyliśmy poszukać tego, po co przyjechaliśmy - czyli wycieczki na Maya Bay. Nie było to trudne. W każdym miejscu usytuowane były agencje i agencyjki, które oferowały przeróżne wycieczki (oczywiście z przeróżnymi cenami). Wybraliśmy najtańszą - 400 THB od osoby + 100 THB za wejście na Maya Beach (która mieści się na terenie parku). Dodatkowo w cenie wycieczki miało być snorkowanie, wizyta w Jaskini Wikingów, wizyta na Monkey Beach, oglądanie zachodu słońca, posiłek i owoce na pokładzie. Wyglądało to dosyć dobrze (he, he :D . Wycieczka miała rozpocząć się o 14.00 i o tej godzinie mieliśmy się stawić pod naszą agencją.


Była tylko jedna, malutka niedogodność. Ale przecież to zupełny drobiazg, nie zniechęci to tak wytrawnych podróżników, jak my :D Pani poinformowała nas, że ponieważ dziś są wyjątkowe fale (potwierdzam :D , żadna łódź nie wpłynie do zatoki, w której mieści się osławiona plaża. Przycumuje z drugiej strony i trzeba będzie do plaży przejść przez dżunglę na nogach, ale to bardzo blisko - ok. 10 min. Więc właściwie, to żaden problem :D
O umówionej godzinie stawiliśmy się pod agencją. Otrzymaliśmy zgrabne naklejeczki i pani, jakimiś małymi, bocznymi uliczkami, doprowadziła nas do wybrzeża. Ale, ku naszemu zdziwieniu, nie była to przystań, tylko jakby "oceaniczne pobocze" :D Pani usadziła nas na ławeczce pomiędzy siedzącymi tam miejscowymi. I sobie poszła, obdarzając nas wcześniej dobra radą na pożegnanie : "Siedzieć tu" :D Nie powiem, było miło, Tajowie się uśmiechali, my się uśmiechaliśmy...(skąd to znam? :D...Po jakimś czasie dołączyło do nas małżeństwo Szwajcarów z malutkim synkiem (na oko - trochę ponad rok), którzy również wybierali się na tę wycieczkę. I siedzieliśmy sobie razem, napawając się widokami.


Na przystani przycumowane były promy wycieczkowe i w którymś momencie przez megafon odezwał się głos, nawołujący spóźnionych turystów do natychmiastowego pojawienia się przy jednym z nich, bo właśnie zaczyna się wycieczka. Szwajcarzy momentalnie się poderwali i pobiegli na przystań (a był tam jednak kawałek :D Ja, no cóż, uległam psychologii tłumu i poleciałam za nimi (kolega został, w razie gdyby jednak ktoś po nas przyszedł w miejsce, w którym mieliśmy siedzieć). I źle zrobiłam, bo spotkała mnie tam ogromna przykrość :D Po raz pierwszy dowiedziałam się, że mam złą naklejkę :D Hodowcy odgonili nas, dbając tylko o kurczaki oznakowane swoim symbolem. I uważam, że to jest ogromne świństwo :D Potraktowali nas, jak byśmy byli dzikim ptactwem, a przecież my też hodowlani... :D
Wróciliśmy więc na naszą grzędę i po chwili do brzegu zbliżył się wypełniony turystami longtail. Okazało się, że według tego pana nasze naklejki były OK. Nastąpiła wymiana turystów - oni wysiedli, my wsiedliśmy (dziwiło mnie tylko to, czemu oni są cali mokrzy :D Ale nieważne, ważne, że wreszcie ruszyliśmy.


Nasza wycieczka składała się z ok. 10 osób. I wszyscy dosyć szybko staliśmy się tak samo mokrzy, jak nasi poprzednicy. Nie mogę powiedzieć, że spod dziobu longtaila i wzdłuż burt pryskało, bo to byłoby kłamstwo :D Woda się po prostu lała, jak podczas największej ulewy (Szwajcarzy osłaniali synka kamizelką ratunkową - nie wydaje mi się, żeby zbytnio skorzystał z widoków :D Poza tym, duże fale też robiły swoje.


Pierwszy przystanek - Monkey Beach. Podpłynęliśmy tam w czasie przypływu - plaży właściwie nie było. Trzeba było wysiąść z longtaila i brodzić po uda w wodzie. Nikomu to jednak nie zrobiło różnicy :D




"Nasz" kapitan z Koh Lanty miał rację. To spotkanie z małpami zrobiło na nas dość smutne wrażenie. O ile się nie mylę, to w tle zdjęcia butelka po piwie, a małpka siedzi na kartonowym pudełku.


Płyniemy dalej, aż nadszedł czas na "owoce na pokładzie" :D Pan wyjął ananasa, obrał go i pokroił, a obierki wrzucił do wody. Na początku mnie to trochę oburzyło, ale przestało, gdy zobaczyłam, jak szybko zniknęły, wciągane pod wodę przez kolorowe rybki.


Kolejny przystanek - Jaskinia Wikingów. Wydaje mi się, że trochę się rozminęliśmy w rozumieniu zwrotu "zwiedzanie jaskini" :D No nic - z daleka wyglądała na dosyć interesującą :D


Duża szansa, że oni mieli prawdziwe zwiedzanie jaskini.

Wpłynęliśmy do jakiejś zatoczki, tam nasz pan zatrzymał łódź na trochę dłuższy postój. Niektórzy snorkowali (podobno było cudownie), inni robili zdjęcia. Wokół nas mnóstwo podobnych łodzi - pewnie nie był to taki tłok, jak w sezonie turystycznym, ale w tym miejscu naprawdę widać było turystów.



Płyniemy dalej.

Całkiem możliwe, że to Maya Bay. Niestety, nie wiem tego na pewno, bo pan nam nie powiedział :D Pan w ogóle jakoś mało do nas mówił (właściwie to może ze trzy słowa : szybciej, wracamy na łódź i nie ma czasu :/ :D

W pewnym momencie łódź zatrzymała się na środku oceanu (no wiem, trochę naciągnęłam, że był to środek, ale staram się podciągnąć dramaturgię opowieści :D Lekko się zdziwiliśmy, bo właściwie nie było tu nic szczególnego, żadnych łodzi, kawał do brzegu, który zresztą świecił ostrymi skałami...I wtedy pan się rozgadał :/ Kto chce płynąć (sic!) na Maya Beach, ma godzinę, kto chce zostać, zostaje. Ci, co płyną, płacą 100 THB, za wejście do parku. A on bliżej nie zamierza podpłynąć...:/ :D Bo są za duże fale :/ :D
I teraz pora odkryć wszystkie karty :D Uwierzcie mi, robię to z ogromną niechęcią i gdyby nie to, że ta informacja jest istotna dla pełnego przedstawienia tej sytuacji, nigdy bym się na to nie zdobyła :D Wolałabym Was utrzymywać w przekonaniu, że jednak mam jakąś zaletę :D A tak, niestety, czar pryśnie do końca :D Otóż...NIE UMIEM PŁYWAĆ :D Uff, już, nawet bardzo nie bolało :D
Spróbujcie się wczuć w moje nastawienie : nie zależało mi na zwiedzaniu Koh Phi Phi, wcale nas tu nie ciągnęło. Przypłynęliśmy tu tylko dlatego, żeby zobaczyć Maya Beach. A teraz mam do wyboru - albo płynąć nie umiejąc pływać, albo do końca życia kojarzyć Koh Phi Phi z Jaskinią Wikingów widzianą z odległości :D Owszem, na łodzi były kamizelki ratunkowe, ale dla kogoś, kto nie potrafi pływać, świadomość, że ma wejść do wody o 3 metrach głębokości, jest chyba podobnym stresem, jak dla arachnofoba całowanie się z pająkiem :D
Więc zrobiłam jedyną rzecz, jaką mogłam w tym momencie zrobić. Wściekłam się :D (nie wiem, jak u Was, ale dla mnie prawdziwa wściekłość jest najlepszą siłą napędową. Kilka razy w życiu już się o tym przekonałam :D Gdy ubierałam kamizelkę ratunkową, w głowie układałam wszystkie wyzwiska, które miała usłyszeć pracownica agencji po naszym powrocie. Bo co jak co, ale "10-minutowy spacer po dżungli" potrafię odróżnić od "z narażeniem życia wskoczyć do wody" :D
Za pierwszym razem trochę mi się nie udało. Kolega poinstruował mnie, że jak się położę na plecach w wodzie, to będzie mi łatwiej. Skończyło się to na rzuconym ze wściekłością : "Przewróć mnie na brzuch, bo na plecach mi nie idzie" :D :D :D Niestety, nie był w stanie mi pomóc, bo miał własny powód do wściekłości :D Planował na plaży porobić parę zdjęć, ale miał problem z zabraniem do wody aparatu fotograficznego. Skorzystał z pudełka od maski do snorkowania, ale nie miał pewności, czy na pewno jest wodoodporna, więc na wszelki wypadek trzymał ja w ręce wyciągniętej nad wodą. Drugą ręką machał, żeby utrzymać się na wodzie, więc nie miał mnie czym przewrócić :D Na szczęście, moja wściekłość jest wyjątkowo silna. Dopłynęłam do brzegu szybciej, niż on :D (zaczynam rozważać zapisanie się na basen. Oczywiście zakupiwszy wcześniej kamizelkę ratunkową :D


Dopłynięcie nie równało się zakończeniu kłopotów. Trzeba było jeszcze złapać się siatki, umiejscowionej na ostrych skałach i wspiąć się do góry, na drewnianą platformę wysuniętą nad wodę. Nie było to łatwe - skały faktycznie ostre, a fale rzucały nas raz na skały, raz ponownie w głąb.


Chyba nigdy się tak nie ucieszyłam na widok stałego lądu :)


Droga na plażę.




Coraz bliżej...
I wreszcie


Jedno trzeba przyznać - przypłynęliśmy tu o odpowiedniej porze. Obawiałam się, że ilość turystów utrudni podziwianie plaży, ale ludzi było naprawdę niewiele.





Widoki, które uratowały panią z agencji :D Miejsce było tak piękne, że postanowiłam jej wybaczyć :D


Niestety, czas mijał za szybko i trzeba było wracać. I dopłynąć. Kusząca perspektywa :D
Tym razem było jeszcze trudniej. Gdy weszliśmy na podest, zobaczyliśmy, że ocean jest usiany longtailami (to pewnie te wycieczki, które zwiedzały Jaskinię Wikingów :D Dzięki temu mieliśmy godzinę przewagi i prawie pustą plażę). Po skonsultowaniu się ze współwycieczkowiczami, okazało się, że nikt nie wie, który jest nasz :D




Kolejni zwiedzający mieli gorzej. Sami to odczuliśmy, wracając. Zaczął się odpływ i nad powierzchnię wody wyszły bardzo ostre szczyty skał, które wcześniej aż tak bardzo nie utrudniały dotarcia. Szczerze mówiąc, zbyt bezpieczne to nie było. Dzięki pomocy Szwajcara wszyscy dotarliśmy (naprawdę, wielki szacunek. Chłopak podpływał z ludźmi do longtaila i wracał po kolejnych. Fale i warunki były niezbyt dobre, nawet dla doświadczonych pływaków). Trochę krwi się jednak polało - parę kolan i łokci miało bliskie spotkanie ze skałami. Myślę, że bez Szwajcara mogło być gorzej. Tym bardziej mi przykro, że jego żona z synkiem została na łodzi, a przecież na tę wycieczkę popłynęła w takim samym celu, jak my wszyscy - żeby stanąć na Maya Beach, najbardziej osławionej plaży...


Nasz zadowolony z siebie pan. I jeszcze się bezczelnie pytał, czy nam się podobało :D
Po powrocie z plaży, zgodnie postanowiliśmy, że teraz to my wszyscy się będziemy do niego nie
odzywać :D Pan się tym nie przejął, wydał posiłek (ryż z czymśtam, w termoaktywnych pudełeczkach) i popłynęliśmy na miejsce, z którego mieliśmy oglądać zachód słońca. I wtedy już przesadził :D Powiedział, że jesteśmy godzinę za wcześnie (kłania się Jaskinia, drogi panie :D , więc będziemy siedzieć w tym miejscu przez godzinę i czekać. Oburzona wycieczka stwierdziła, że w takim razie ma nas na tę godzinę zawieźć ponownie na Monkey Beach (teraz pewnie była tam już plaża). Gdy odmówił, wszyscy zgodnie straciliśmy do niego cierpliwość (solidarnie zjednoczyliśmy się ze Szwajcarką. Myślę, że konieczność czekania kolejnej godziny na łodzi, nie wpłynęła dobrze na jej ocenę wycieczki :/ ), więc odmówiliśmy czekania. Pan się z tego powodu bardzo ucieszył i szybciutko odwiózł nas w miejsce spotkania. I to już był koniec. Nie wiem, myślę, że on nie był prawdziwym Tajem :D