Fly4free.pl

Wprawdzie wiele stoisk było już opuszczonych, po sprzedawcach pozostały tylko fragmenty towaru, ale i tak można było zobaczyć mnóstwo ciekawych ryb.



Jednak największe wrażenie wywarł na mnie ten widok :



Manta. Na Malediwach każdy marzy o tym, żeby ją zobaczyć w naturalnym środowisku. Są takie dostojne, gdy płyną...Nie mogłam przestać o tym myśleć.



Dopóki nie przyjedzie ekipa sprzątająca, każdy zdąży się pożywić.



Jest jednak jeden towar, zbyt cenny, żeby sprzedawać go po prostu na rybnym targu. On nie ma trafić do garnków byle kogo, nie służy, żeby po prostu nasycić żołądki. Służy do delektowania się i ma podnosić poczucie własnej wartości spożywającego (i ma też chyba dodatkowe właściwości, związane z...hm...ze sferą męskości).



Nieopodal targu znajduje się miejsce suszenia płetw rekina. Dla mnie - straszny widok. Zakładając, że z jednego rekina wykorzystuje się jedną płetwę...Nie muszę chyba dodawać, kto jest głównym odbiorcą tego towaru.



Gdy wychodziliśmy z targu rybnego, okazało się, że mamy jeszcze do obiadu mnóstwo czasu. Lucky trochę się stropił - nie było tego czasu aż tak dużo, żeby pojechać gdzieś dalej, natomiast na obwożenie nas po typowych turystycznych atrakcjach, raczej honor by mu nie pozwolił. Na szczęście (ha! :D znaleźliśmy doskonałe rozwiązanie tego problemu - otóż w pobliżu znajdował się Turtle Projekt Bentota :)



Dodatkowo (to już pełnia szczęścia :D , przed wejściem Lucky powiedział - Nie spieszcie się za bardzo. Boję się, że żona nie zdąży ugotować obiadu. Mówiłam, że doskonale się z Luckym rozumieliśmy :D



Bilet wstępu kosztował 500 LKR i ten ośrodek był bardziej rozbudowany, niż centrum w Hikkaduwie. Bentota, oprócz żywych żółwi, miała też coś w rodzaju malutkiego muzeum. Były tam szkielety zwierząt i eksponaty w formalinie.



Był też dwa żółwie albinosy, które z powodu swojej wyjątkowo wrażliwej skorupy, skazane są na życie w ośrodku.



Były żółwie-łobuziaki, które (zwłaszcza jeden) cały czas podgryzały sobie płetwy (o ile dobrze zrozumiałam, miało to coś wspólnego z zalotami :) Były okaleczone żółwie, które z ogromną determinacją ponownie uczyły się pływać.



I, niestety, była też największa awantura :/ Wielojęzyczna. I można powiedzieć, że wygraliśmy bitwę, ale nie wojnę...Otóż pewna, zakochana w swoim dość małym synku, mama, podała mu młodego żółwika i zaczęła robić słodkie zdjęcia. Synek z żółwikiem na rączce - to jeszcze mieściło się w granicach przyzwoitości - ale potem było : synek trzymający żółwika za nóżkę, za główkę (!!!), synek potrząsający żółwikiem i synek z prawie spadniętym żółwikiem...Było to tak rozkoszne, że mamie aż roztrzęsły się wszystkie złote naszyjniki ze śmiechu...W efekcie żółwik został uratowany, obrażona mama opuściła ośrodek ("Przecież wiem, że to nie zabawka!"), a my wdaliśmy się w szczegółową rozmowę z przewodnikiem po ośrodku. I dosyć szybko opuściła nas duma z powodu załatwienia sprawy, ponieważ pan, na pytanie dlaczego pozwalają na takie zachowania, odpowiedział ze smutkiem : Wiem, to niedopuszczalne... Ale oni zapłacili za bilet...."



Porada praktyczna dla rodziców : jeśli nie masz pewności, że twoje dziecko utrzyma żółwika na dłoni, nie pozwalaj mu go wziąć do rąk! Żółwika trzymamy nad basenem z wodą (nie nad betonem!), kładąc go na płaskiej dłoni! I chociaż twoje dziecko jest najwspanialsze na świecie, nie, ono naprawdę nie musi mieć kolejnej zabawki! (przepraszam. Musiałam. Nie bierzcie tego do siebie - na pewno jesteście uświadomionymi, wspaniałymi rodzicami. Ale wiecie, różni tu wchodzą przez SG ;)



A tak wygląda śpiący żółwik w wodzie. Zobaczcie, jak rozkosznie zakłada płetwy na skorupę :)

Gdy zakończyliśmy oglądanie żółwi, pierwszy raz ktoś ucieszył się z długości naszego pobytu ze zwierzętami :D No, idealnie - stwierdził Lucky. - Teraz to już na pewno możemy jechać na obiad :) I pojechaliśmy do jego rodzinnej wioski, położonej blisko Kalutary. Po drodze zatrzymywaliśmy się co chwilę - Lucky rozmawiał z sąsiadami, podwoziliśmy dzieci, które wskakiwały na boczne koła, generalnie - droga była barwna i wesoła.



Rodzina Luckiego mieszka w niewielkiej wiosce, składającej się w większości z domków, różniących się od siebie tylko kolorami i rodzajami wywieszonego na sznurach prania. To wioska-dar, wioska-pomoc. Na terenie zniszczonej przez tsunami osady, Czerwony Krzyż odbudował domy dla mieszkańców. I znowu brakuje mi słów, na opisanie klimatu i życzliwości doznanej w tym miejscu...



Zostaliśmy przyjęci po królewsku. Lucky oprowadził nas po domku i okolicach. Szczególnie wzruszył mnie malutki ogródek za domkiem, w którym żona, pochodząca z terenu przy dżungli, próbowała odtworzyć swoje rodzinne miejsce...



Bawiliśmy się z dziećmi, śmialiśmy i, po prostu, byliśmy tam, razem z wszystkimi. Dobre, prawdziwie ciepłe miejsce...



Niestety, trzeba było wracać. Lucky podwiózł nas pod hotel i strasznie trudno było się nam pożegnać. Wcisnęliśmy mu jeszcze 3000 LKR (ale łatwo nie było). Natomiast, gdyby ktoś z Was potrzebował przewodnika po Sri Lance (Lucky jeździ też na dłuższe odległości, w razie potrzeby pożycza auto. Swojego nie ma.), przewodnika na Szczyt Adama i po nieoczywistych atrakcjach, życzliwego towarzysza i skarbnicę wiedzy o lankijskich zwyczajach - szczerze polecam.



Pozostałą część dnia spędziliśmy w wiadomy sposób :D Marcin się niby trochę denerwował (Jak pan ze sklepiku ajurwedyjskiego zobaczy nas po raz szósty, to uzna, że zwariowałaś! :D ), ale i tak stosunkowo gładko poszło :) Z jednym zakupem mieliśmy tylko lekkie problemy. Otóż od samego początku pobytu na Sri Lance zafascynowała nas pewna rzecz. W większości sklepików leżały na ladzie małe pakuneczki z liści. Oglądaliśmy, przyglądaliśmy się, a gdy w końcu uznaliśmy, że to pewnie jakiś fikuśny deser i odważyliśmy się spróbować zakupić, pani odsunęła od nas koszyczek z pakunkami i ze śmiechem rzekła "To nie dla was". I to nas mocno zastanowiło... :D Zrobiliśmy prywatne śledztwo (oparte głównie na obserwacji i Internecie), które zakończyło się sukcesem :) Betel - używka, która składa się z zawiniętych w liście pieprzu orzechów betelu. Stwierdziliśmy zatem, że będzie to doskonała pamiątka przywieziona ze Sri Lanki :) (jakoś na wypróbowanie jej na miejscu nie mieliśmy odwagi :D



Zostawiliśmy zakup betelu na ostatni moment, żeby ten smakołyk (:D) doleciał do Polski w jak najlepszym stanie. Niestety, upatrzony przez nas sprzedawca, niezbyt rozumiał język angielski. Weszłam więc na wyżyny mowy gestów (po próbie kupna w ten sposób środka przeczyszczającego w Nepalu, naprawdę, nie mam już żadnych oporów :D W końcu, po piętnastu minutach mojego zgrabnego pokazywania na usta, zęby (betel barwi zęby na czerwono) i plucia na ulicę (pluje się nim), twarz pana rozjaśniła się uśmiechem zrozumienia. Aaa- rzekł, podając mi ...szczoteczkę do zębów :D :D :D Dopiero za jakiś czas zrozumiał, o co naprawdę nam chodziło :) Spryskaliśmy pakuneczki wodą, schowaliśmy do pudełek na żywność i dowieźliśmy całe do Polski, choć nie mogę powiedzieć, żeby spotkały się z jakimś wielkim entuzjazmem obdarowanych nimi przyjaciół :D Jedynie mój tato zachował się jak należy i przeżuł cały, a zaraz po tym strasznie mu ciśnienie skoczyło (Och....teraz dotarło....Czyżby propozycja spływu Oranje była...zemstą? :/ :D :D



Końcówkę wieczoru spędziliśmy w hotelu na bardzo ważnych sprawach. Najpierw, przez dwie godziny, próbowaliśmy upchnąć wszystkie zakupy do plecaków, później, w ramach przerwy, postanowiłam szybko sprawdzić w basenie, czy przypadkiem w międzyczasie nie nauczyłam się pływać (nie), a Marcin się wykąpał (to też nie był najlepszy pomysł, bo gdy się cały namydlił, skończyła się woda :/), no. Takie tam, standardowe, życiowe sprawy :D Za trzy noce w hotelu (+ napoje. Tak się jakoś złożyło, że ciągle musieliśmy dobierać :D zapłaciliśmy 16 000 LKR. Za transport na lotnisko, zmówiony na godzinę 6.00 rano - 4500 LKR.

Wylot mieliśmy o godz. 10.00, przesiadka w Kijowie (tak, zdążyłam się jeszcze pokazać w każdym możliwym saloniku lotniskowym, wprawdzie do jednego musiałam biec, żeby zdążyć, ale sami rozumiecie - jedyna okazja w życiu :)





Bardzo dziękuję czytającym, lajkującym i komentującym - to naprawdę duża motywacja do ponownego przeżywania i ubierania w słowa podróży :)
A przede wszystkim, jeszcze raz bardzo gorąco dziękuję za nagrodę :*

@bozenak, :D Marcin, w ramach podziękowania za dbanie o jego dobre samopoczucie, zaproponował, że prześle Ci pozostałe zdjęcia z fortu. Wszystkie :D Gratulacje, czeka Cię miły wieczór tydzień przed monitorem :D

Jeszcze podsumowanie finansowe :

Transport : ok. 149,99 zł ( :D )

Noclegi :ok. 649,32 zł

Atrakcje :ok. 763,85 zł

Jedzenie :ok. 414,99 zł

Czyli w sumie ok. 1978,15 zł na osobę + 40 USD wiza + wydatki zakupowe (tutaj może nie będę się chwalić :D Jednak okazało się, że nie jestem doskonała w kupowaniu i powinnam to poprawić. Muszę kupować WIĘCEJ :D - nie wiem, jakim cudem, ale nie mam już w domu ani jednej herbaty :/ :D

@maginiak, jeszcze będziesz żałować, że to powiedziałaś :D
Wiesz, że mam wewnętrzny przymus opisywania wyjazdów - w dodatku długo i szczegółowo. Przed następnym wyjazdem nie zdążę opisać ostatniego, ale jak tylko wrócę...