Fly4free.pl

A w restauracji takie żyjątka :) Pierwsze zetknięcie z dżunglowymi gigantami :)

W końcu ruszyliśmy dalej. Dręczyła nas tylko jedna myśl - całe plecaki, wszystkie ubrania mieliśmy mokre, po porannej, bardzo romantycznej wyprawie łódką :D a niezbyt była szansa, żeby w tej wilgoci coś wysuszyć. Owszem, skorzystaliśmy z rad doświadczonych podróżników, którzy przestrzegali, żeby do dżungli nie zabierać żadnej bawełny, nic z tych rzeczy. Same sztuczne, szybkoschnące materiały. Tylko nikt nie pouczył nas co zrobić w sytuacji, gdy wjeżdżasz do dżungli już cały przemoczony :/ :D



Wilgoć...Taaak, to słowo znakomicie opisuje sytuację...Od tej pory każdy pokój, w którym mieszkaliśmy wyglądał jak środek pajęczyny - oplątany sznurkami z wiszącymi ubraniami, które nigdy nie schły...A Marcin znalazł znakomity tytuł do relacji z wyjazdu - "Wiesz, myślę, że najlepiej oddawać klimat wycieczki będą "Mokre majtki" :D (jakkolwiek by to nie brzmiało :D


Nad Kinabatangan jechało się ok. 2 godziny (ekhmmm...naprawdę nie wiem, jak chcieliśmy znaleźć tego rybaka na spacerze :/ :D Po tym czasie wysiedliśmy z klimatyzowanego auta i momentalnie zrobiliśmy się mokrzy, nie, wróć, mokrzy już byliśmy :D Samochód zatrzymał się przy malutkiej przystani, gdzie czekało parę łódek.




Jeszcze tylko przeprawa przez rzekę i znaleźliśmy się w Bilit Adventure Lodge, miejscu, które na kolejne dwa dni miało się stać naszym domem.
Ośrodek, cały z drewna, znajdował się na skraju dżungli. Tu po całym terenie też chodziło się po drewnianych mostkach. Oprócz rozmieszczonych na dosyć dużej przestrzeni domków, znajdowała się tu również spora jadalnia, pomost i mała przystań. A jakieś 100 metrów w głąb dżungli - niewielka wioska miejscowych (około 100 osób). Ośrodek promuje ekoturystykę. Zaledwie niewielka część pracowników to przyjezdni - głównie przewodnicy. Cała reszta - rangerzy, bez których nie wejdziesz do dżungli w nocy, mały sklepik na terenie ośrodka, pralnia...- to wszystko zajęcie dla mieszkających obok ludzi. I muszę powiedzieć, że bardzo mi się to podobało. Miejscowi nie byli zatrudnieni przez ośrodek - wszystko, co zarobili, łącznie z całkowitym utargiem sklepiku, było tylko dla nich.


Dokładnie na końcu tego pomostu było wejście do naszego domku. Zajmowaliśmy w nim jeden pokój, resztę zajmowali pracownicy i pomieszczenia gospodarskie.


Szybkie przywitanie, herbata, przekąski i wreszcie pierwszy rejs po Kinabatangan.


Wzdłuż rzeki umiejscowione są różne ośrodki o zróżnicowanym standardzie. Godziny rejsów są stałe - rejsy poranne i popołudniowe - dlatego rzeką płynie równocześnie wiele łódek. Niektóre małe, niektóre prawie jak statki wycieczkowe. Każda łódź ma swojego, znającego się na rzeczy rangera, który wypatruje zwierząt na brzegach rzeki (są naprawdę niesamowici...Potrafią wypatrzeć małego węża na drzewie rosnącym po drugiej stronie. Podczas gdy ja ledwie widziałam drzewo :/ :D i przewodnika, który o nich opowiada. Dawniej była jeszcze trzecia pora rejsów - nocna. Jednak, po paru niemiłych przypadkach (w rolach głównych ludzie, ale krótko i krokodyle), zostały one zawieszone.


Z łodzi nie wolno się wychylać, wystawiać łokci, ani żadnych, zachęcających części ciała, ze względu na krokodyle właśnie. Płynący piętrowymi statkami klienci droższych ośrodków, raczej nie musieli sobie zawracać głowy tą przestrogą. My, na naszej chybotliwej łódeczce, pół metra od tafli wody, uczyniliśmy z niej swoją mantrę :D


I pierwszy nosacz widziany na wolności (samica). Nie wierzyłam, że uda nam się je zobaczyć...


Nie będę się mądrzyć, bo nie wiem. Ale może makak?


"Z ptaków" to w ogóle jestem cienka :D




Fasola - olbrzymka. Jedno ziarno wielkości ludzkiej głowy...




Przepiękna rzeka, pełna tajemnic i magii. Im robiło się później, tym więcej dźwięków zaczynało dobiegać ze ściany dżungli. Samo wyszukiwanie zwierząt w takim otoczeniu to niesamowita atrakcja. Czujesz się jak odkrywca i nie ma znaczenia, że na twoje wskazanie palcem jakiegoś dziwnie wyglądającego konaru (z nadzieją, że to wąż :), reagują jeszcze dwie inne łódki, które masz za plecami. To nie ma najmniejszego znaczenia, bo czujesz się, jakbyś zupełnie sam odkrywał nowe lądy...Magia...





Trzeba przyznać, że nasz przewodnik powiedział uczciwie, że jest bardzo mała szansa zobaczenia słoni karłowatych ( :( Robił, co mógł, ale prawdopodobnie powędrowały gdzieś w górę rzeki. Więc gdy w końcu późna pora przegnała nas w stronę ośrodka, mogliśmy się tylko pocieszać nadzieją, że może wrócą przez noc, bo kolejnego dnia czekały nas jeszcze dwa takie rejsy.




Po kolacji (szwedzki stół) w takiej oto przepięknie położonej jadalni, czekała nas jeszcze jedna atrakcja. Nie była wliczona w cenę wycieczki, ale warto było zapłacić 10 MYR rangerom z wioski, żeby iść z nimi na nocny spacer po dżungli. Nim wyruszyliśmy z latarkami w grupie ok. 7 osób, zostaliśmy poinformowani o bezwzględnym nakazie posłuszeństwa naszym przewodnikom. Bo tak - w dżungli nie można nigdzie siadać (momentalnie obsiądą cię mrówki), prawie co drugiej (jak się okazało) rośliny nie wolno dotykać (ale to poważnie było trochę przerażające - ta z dużym liściem cię otruje, a ta z tym małym, czerwonym, tylko poparzy:/ Człowiek czuje się jak totalny ignorant - głupie, obezwładniające uczucie - możesz sobie mieć skończonych nie wiadomo ile fakultetów i doktorat nawet, a i tak nic nie wiesz o życiu. O prawdziwym życiu :/

A ono wygląda tak :


Albo tak:

Niesamowite... Jako entomolog-amator (albo raczej : entomofil :D czułam się tam jak w raju.




A to cyweta. Dała nam nawet podejść do siebie dosyć blisko.


Mówiłam, że nie jestem zbyt dobra "z ptaków"? I nie robię też zdjęć. Więc gdy cała grupa stała nad tym (chyba) zimorodkiem i zachwycała się, fotografując i podziwiając...


z nudów (przepraszam, rozumiem, że są osoby, które pasjonują się ptakami. Ja jednak do nich nie należę) odsunęłam się trochę do tyłu i gdy zyskałam pełny obraz sytuacji, zobaczyłam coś, co mnie niesamowicie zaskoczyło...


Wąż mangrowy podczas podejścia do kolacji. Tu już trochę został zdekoncentrowany i zaczął poruszać się w stronę światła latarek. Rangerzy byli chyba jeszcze bardziej zaskoczeni, niż ja i stąd moje podejrzenia, że, być może przed wyjściem na nocny spacer, oczyszczają ten niewielki teren dżungli z groźnych zwierząt (dla bezpieczeństwa turystów). W każdym razie wąż był dla nich ogromną niespodzianką :D Miło komuś zrobić taką przyjemność :D


Groźny-nie groźny, ale zobaczcie, jakie ma ustka :D Na kolacje już jednak ochoty nie miał i ptaszek został uratowany :)


Może i jakoś nie znam się szczególnie na ptakach, ale trzeba przyznać, że nocą w dżungli niesamowicie mnie rozczulały :D Śpią sobie takie kulki na gałązce, wyglądają jak kłębki waty nabite na patyk i można do nich bardzo blisko podchodzić, a one nic :) Strasznie słodkie :D


Spacer po dżungli trwał godzinę, a my cieszyliśmy się jak dzieci, że pomimo zmęczenia, zdecydowaliśmy się na dzisiejsze wyjście. Tak bardzo się nam podobało, że postanowiliśmy powtórzyć to kolejnego dnia :D

C.D.N.Kolejnego dnia czekały nas jeszcze dwa rejsy - poranny (o 6.00 rano :/ ) i popołudniowy (o 16.00). Miejscowi mówią, że każdej porze dnia rzeka Kinabatangan inaczej wygląda i ma zupełnie inny klimat. Fakt, podczas porannego rejsu miała klimat wyjątkowy - cały czas padało :/ (no tak, jeszcze za mało wilgoci :D Nie zraziło nas to jednak zupełnie (naprawdę, nie da się być "bardziej mokrym" :D Zwierzęta się wprawdzie pochowały (z wyjątkiem pewnej czapli, która stała bardzo dostojnie i zupełnie bez ruchu za każdym zakrętem rzeki. Mamy nawet podejrzenia, że była to jedna i ta sama czapla - możliwe, że pełniła "dyżur zwierzęcy", żeby jednak wycieczkowicze nie czuli się za bardzo zawiedzeni :D - natomiast sam klimat Kinabatangan w deszczu i mgle był rzeczywiście niesamowity.
Po szybkim śniadaniu wyruszyliśmy na dzienny trekking po dżungli - oczywiście z przewodnikiem i rangerem. Celem było jezioro, powstałe z zarośniętej odnogi rzeki.


Tu chowają się dusze. Podobno dla miejscowych to święte drzewo. Święte do tego stopnia, że gdy wycinano dżunglę pod uprawy palm kokosowych, takie drzewa się zostawiało i do dziś można je spotkać rosnące między równymi rządkami plantacji.


Dżungla w nocy i dżungla w dzień, to dwa różne miejsca. Wbrew pozorom w nocy widać więcej zwierząt - być może dlatego, że człowiek skupia się na wyszukiwaniu oczu odbijających się od wąskiego pasma latarki. W dzień dużo bardziej przyciąga wzrok wybujała zieleń. I zieleń...i zieleń... Natomiast jedna rzecz pozostaje identyczna, niezależnie od godziny. Wilgoć...


Niestety, jedyny dowód na to, że gdzieś w dżungli znajdują się słonie karłowate. I stosunkowo niedawno przechodziło tędy całe stado (Fakty mówiły za siebie - dowód był ...hmmm...dosyć świeży :D trudno się było pomylić :D Przy okazji dowiedzieliśmy się co nieco o zwyczajach słoni karłowatych. Podobno co jakiś czas przechodzą przez ośrodek, w którym mieszkaliśmy (tu aż westchnęłam z podniecenia :D. Jednak równie szybko emocje mi opadły, gdyż przewodnik dodał, że wtedy cały ośrodek jest zamykany na parę dni, a turyści wywalani do czasu, aż stado raczy przejść dalej. Te środki ostrożności podejmuje się dla bezpieczeństwa słoni. Rozsądnie, chociaż trzeba przyznać, że słonie karłowate też jakoś szczególnie pokojowo do ludzi, którzy pałętają się po ich terenie, nastawione nie są. A że za "swój teren" uważają całą dżunglę (też rozsądnie. To mogę stwierdzić z całkowitą pewnością - dżungla nie jest miejscem człowieka), zdarzały się niemiłe przypadki. Chyba najgłośniejszy był tragiczny wypadek pewnej kobiety, która tak bardzo chciała zobaczyć słonie w naturalnym środowisku (...naprawdę ją rozumiem... :( , że, nie zwracając uwagi na ostrzeżenia przewodników, w tajemnicy i samotnie weszła do dżungli nad Kinabatangan. Znalazła całe, żerujące stado. Niestety, jej obecność tak zdenerwowała słonie, że po prostu ją zadeptały. Natomiast jej włączona kamera pracowała do samego końca....


Każdy krok w takiej gęstwinie kosztuje i jest walką. O oddech, o to, by nie ulec słabości i jednak nie usiąść na przyjaźnie wyglądającym konarze (niestety, tu jak w życiu, a może nawet bardziej, trzeba uważać, żeby nie polegać tylko na wyglądzie :D Tu trzeba mieć po prostu olbrzymią wiedzę - i taka wiedzę posiadał nasz przewodnik. Więc powoli, krok za krokiem, uważając na to, żeby stawiać nogi dokładnie tam gdzie on, parliśmy (bardziej adekwatne byłoby : pełzliśmy :D do przodu.


I wreszcie jezioro, które było kiedyś częścią rzeki. Ukryte w środku dżungli, miejsce spotkań grup turystów z różnych ośrodków.


A na środku taka oto turystyczna atrakcja. Ten mostek nie jest złamany - jest ruchomy. Żeby dojść do usadowionej na pływakach platformy, trzeba było zamoczyć się prawie do pasa. Jeśli wpatrzycie się w zdjęcie, to uzyskacie odpowiedź na pytanie o moją osobistą opinię na temat tej atrakcji :D


Mieszkańcy jeziora. Trzeba przyznać, że chleb (pod aprobującym spojrzeniem rangerów) jadły bardzo chętnie.


Piękne zwierzęta...


Trudno zrobić zdjęcie dżungli tak, żeby było ją widać w pełnej krasie. Zaryzykuję raczej stwierdzenie, że po prostu się nie da. Tak, jak nie da się sfotografować całego giganta - można pokazywać tylko jego ciało po fragmentach.


Wilgoć i specyficzny zapach - mieszanka zbutwiałego drewna, liści i niezidentyfikowanych woni. A gdy człowiek podniesie głowę do góry, nie widzi prawie nic, oprócz oplatających konary drzew lian i dziwnych roślin.


A gdy trafi się taki prześwit, to masz uczucie, jakbyś wreszcie mógł odetchnąć pełną piersią.


Tak się chodzi po dżungli.


A tak się z dżungli wraca. Widać, kto pchał się w niedozwolone rejony :D Dowód na propagowanie ekoturystyki - wszystkie gumiaki należą do ludzi z wioski. Można je wypożyczać za, o ile pamiętam, 5 MYR. Przydały się bardzo. Można też u nich wypożyczyć stuptuty (ta sama cena) w celu ochrony przed pijawkami. Jednak, pomimo obaw Marcina (ha! wreszcie nie tylko ja na coś marudzę :D , nie widzieliśmy ani jednej.

Po lunchu zarządzono czas wolny. Mieliśmy jakieś 3 godziny na odpoczynek we własnym zakresie. Można było ten czas wykorzystać na jakieś konstruktywne rzeczy - np. drzemkę, pranie i takie tam, wedle zainteresowań (słowa przewodnika). A ponieważ bardzo poważnie podchodzimy do rozkazów i staramy się spełniać pokładane w nas nadzieje, wykorzystaliśmy ten czas według zainteresowań. Naszych :D Czyli po cichutku i potajemnie wybraliśmy się sami do dżungli (w dodatku w japonkach :/ uznaliśmy, że próba ponownego wypożyczenia gumiaków mogłaby wzbudzić czujność rangerów :D
I powiem tak - pomimo, że nie schodziliśmy (a przynajmniej staraliśmy się) z wydeptanej ścieżynki, pomimo, że prawie cały czas słyszeliśmy dźwięki z leżącej nieopodal wioski (opisuję tak dokładnie, żeby dać Wam obraz jak GŁĘBOKO weszliśmy :D, a w samej dżungli spędziliśmy może pół godziny, to była jedna z najbardziej emocjonujących dla mnie wypraw. Poważnie. I nie chodzi tu o fakt, że musieliśmy się ukrywać przed naszymi opiekunami i było to trochę jak ucieczka przed wychowawcą na kolonii :D Po prostu dżungla jest...nie wiem, jak określić. Jest naprawdę dzika. I inna. I budzi lęk i szacunek. Momentalnie zapomnieliśmy, czego nie wolno nam dotykać, więc na wszelki wypadek nie dotykaliśmy niczego :D Ale spróbujcie nie dotykać niczego, gdy cała ścieżka jest zarośnięta :/ Natomiast wrażenie gdy wchodzisz w zarośla i okazuje się, że przez przypadek wkroczyłeś w ogromne stado małp - bezcenne. Najpierw słyszysz różne dźwięki, pogwizdywania, pohukiwania. Później zaczynasz dostrzegać pomiędzy zielenią poszczególne małpy...I nie wiesz, czy to co robisz, jest bezpieczne i czy przypadkiem nie wszedłeś na ich teren, którego zaraz zaczną bronić...Z wrażenia zapomniałam zupełnie, czy wycofując się należy patrzeć zdenerwowanym zwierzętom w oczy, czy wręcz przeciwnie, więc obawiam się, że zaserwowałam małpom widok wywracających się oczu szaleńca :/ :D Dżungla nie jest miejscem dla człowieka...A przynajmniej dla człowieka o tak małej wiedzy, jak ja. Ale jest naprawdę fascynująca....


A na terenie ośrodka też były małpy :) I można je było oglądać z drewnianych mostków i z bezpiecznej odległości :)


Taki sposób suszenia podejrzeliśmy u pani z pralni. Trzeba było tylko pilnować momentów, kiedy prosto na barierki padało słońce (a były one krótkie... :D Dawało to szansę na przynajmniej lekkie przeschnięcie ubrań.

W końcu nadszedł czas na ostatni, pożegnalny rejs po Kinabatangan. Chyba już wewnętrznie pogodziliśmy się z faktem, że słoni karłowatych nie zobaczymy, ale gdy nasz nowy przewodnik zapytał, co w takim razie chcielibyśmy zobaczyć (po wcześniejszych twierdzących odpowiedziach na pytania : czy widzieliśmy już czaplę :D - tu akurat odpowiedź nie miała znaczenia, bo wiadomo było, że i tak ją zobaczymy, i to dokładnie w tych samych miejscach, co zawsze :D - czy widzieliśmy nosacze itp), wyartykułowaliśmy nasze kolejne marzenie : krokodyle. Przewodnik obiecał więc, że zrobi co w jego mocy, żeby choć to marzenie spełnić.


I trzeba przyznać, że robił naprawdę wszystko. Przewodnicy na rejsach dzielą się na dwie grupy i wszystko zależy od tego, kto ci się trafi. Jedna grupa to ci, którzy bardziej koncentrują się na śledzeniu pozostałych łodzi - płyną za innymi i korzystają z ich "znalezisk". Druga grupa, to przewodnicy kreatywni - nie płyną utartym szlakiem, sami wypatrują zwierząt i wpływają we wszystkie, malutkie odnogi, wychodząc z założenia, że gdzie mniej ludzi (czyli ciszej), tam więcej zwierząt.


Nasz ostatni przewodnik zdecydowanie należał do tej drugiej grupy. Spróbujcie wypatrzeć takiego warana z odległości 50 metrów...